این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
آیا در آشویتس- بیرکناو برای سوزاندن جنازه‌های قریب به ۹۰۰,۰۰۰ قربانی یهودی، ذغال کافی موجود بوده است؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
برای سوزاندن جنازه‌های قریب به ۹۰۰,۰۰۰ یهودی که در اتاق‌های گاز کشته شده بودند هرگز در آشویتس- بیرکناو ذغال کک (ذغال‌سنگ) کافی وجود نداشته است.[۱]
در پرونده قضائی دیوید ایروینگ علیه انتشارات پنگوئن و دبورا لیپشتات (David Irving v. Penguin Books Ltd. and Deborah Lipstadt) (سال ۲۰۰۰) دیوید ایروینگ که از انکارکنندگان هولوکاست می‌باشد ادعا کرده است با توجه به میزان ذغال کک (ذغال‌سنگ) موجود در آشویتس- بیرکناو، کشتار و سوزاندن صدها هزار زندانی غیرممکن است. در جلسه دادگاه ایروینگ شخصاً کارشناسان و شهود را مورد آزمایش قرار داد. طی آزمایش روبرت یان ون‌پلت که یکی از متخصصین آشویتس- بیرکناو می‌باشد، ایروینگ یک قوطی آب را روی سکوی شهود قرار داد و پرسید: «آیا واقعا و صادقانه فکر می‌کنید می‌توانید یک جسد را با مقدار ذغال کافی سوزانده و در این بطری آب جای دهید، آیا حرف شما همین نیست؟»[۲]هدف ایروینگ از پرسیدن این سوال طرح این ادعا بود که کمبود مقدار مورد نظر ذغال کک (ذغال‌سنگ) ثابت می‌کند کشتار و سوزاندن بیش از یک میلیون انسان غیرممکن بوده است.
واقعیت این است که:
ما نمی‌دانیم چ مقدار ذغال کک (ذغال‌سنگ) به آشویتس- بیرکناو برده شده است زیرا سوابق موجود ناقص هستند. تلاش‌های صورت گرفته برای محاسبه مقدار ذغال کک (ذغال‌سنگ) مصرف شده در آشویتس- بیرکناو از اساس باطل هستند. سه عامل مهم را باید در نظر گرفت. (۱) چندین جنازه در آن واحد سوزانده می‌شدند. (۲) کوره‌ها دائماً در حال کار بودند. (۳) سوخت‌های جایگزین و گودالهای آتش روباز نیز دائماً توسط نازی‌ها در حال استفاده بوده‌اند. این حقایق باعث می‌شود مسئله مربوط به مقدار ذغال کک (ذغال‌سنگ) فاقد اعتبار باشد.
مقدار ذغال کک (ذغال‌سنگ) مورد نیاز برای تامین سوخت کوره‌های مرده‌سوز‌خانه‌ها در آشویتس- بیرکناو:
دیوید ایروینگ به عنوان یک انکارکننده هولوکاست ادعا می‌کند برای سوزاندن هر جسد بین ۳۰ تا ۳۵ کیلوگرم ذغال مورد نیاز بوده است. ایروینگ در سال ۱۹۹۳ آمار و ارقامی را در رابطه با محموله‌های ذغال‌سنگ ارسالی به آشویتس- بیرکناو به چاپ رساند. وی ادعا نمود این آمار و ارقام بر مبنای اسناد موجود در بایگانی‌های مسکو می‌باشد. بر اساس گفته‌های ایروینگ، این ارقام نشان می‌دهد بین سال‌های ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۴ مجموعاً ۲,۱۸۸ تن ذغال در آشویتس- بیرکناو تحویل گرفته شده است. ایروینگ ادعا می‌کند این مقدار ذغال برای سوزاندن جسد ۹۰۰,۰۰۰ یهودی کافی نبوده است. حتی کارلو ماتوگنو نیز که انکارکننده هولوکاست می‌باشد قادر به تأیید وجود این سوابق در بایگانی‌های مسکو نبوده است. ایروینگ تاکنون اسناد واقعی را چاپ یا منتشر نکرده است.[۳]
دانشمندان نشان داده‌اند که سوابق موجود درباره ذغال‌های ارسالی به آشویتس- بیرکناو ناقص است. این سوابق فقط از ۱۶ فوریه ۱۹۴۲ تا اکتبر ۱۹۴۳ موجود بوده و وقفه قابل توجهی در میان آن وجود دارد. این سوابق نشان می‌دهد ۴۹۷ تن ذغال طی ۲۴۰ محموله تحویل داده شده است.[۴] با این حال، بدون وجود سوابق کامل امکان محاسبه متوسط مصرف ذغال در آشویتس- بیرکناو وجود ندارد. ادعای ایروینگ فاقد شواهد اساسی لازم برای دفاع از آن است.
اگرچه از مقدار کل ذغال حمل شده به آشویتس- بیرکناو اطلاعی نداریم اما از سایر عوامل مهم اطلاع داریم. هنریک تائوبر که یکی از اعضای یگان ویژه مرگ برای جسدسوزی در آشویتس- بیرکناو بوده است در رابطه با مصرف ذغال می‌گوید «…ما از ذغال فقط همان ابتدای کار برای روشن کردن آتش کوره استفاده می‌کردیم زیرا بدن‌های چاق به لطف سوختن چربی خودشان می‌سوختند. گهگاهی وقتی با کمبود ذغال مواجه بودیم مقداری کاه و چوب را در سطل خاکستر زیر محفظه کوره قرار می‌دادیم و وقتی چربی بدن شروع به سوختن می‌نمود سایر اجساد خود به خود آتش می‌گرفتند.»[۵] بر اساس اظهارات تائوبر هیچ ارتباط مستقیمی بین مقدار ذغال مورد استفاده و تعداد جسدهای قابل سوزاندن وجود نداشته است. پس از روشن شدن آتش برای سوزاندن اجساد بیشتر دیگر به آن مقدار ذغال نیازی نبوده است.
مدارکی وجود دارد که ثابت می‌کنند کوره‌ها طوری طراحی شده بودند تا در صورت کار مستمر مصرف سوخت آنها کاهش یابد. یکی از شواهد حیاتی از یادداشت‌های شرکت Topf & Sons به تاریخ ۱۱ مارس ۱۹۴۳ بدست آمده است؛ طراحی و تولید کوره‌های مورد استفاده در آشویتس- بیرکناو توسط شرکت Topf & Sons انجام شده است. در این یادداشت که عنوان آن «برآورد مصرف ذغال در مرده سوزخانه دو K L» می‌باشد، قید شده است اگر کوره‌ها دائماً در حال کار باشند مصرف ذغال می‌تواند تا «یک سوم» کاهش یابد.[۶]
علاوه بر این، می‌دانیم که برای امحای اجساد در آشویتس- بیرکناو همیشه از ذغال استفاده نمی‌شده است. مثلا، در اواخر سال ۱۹۴۴ نازی‌ها روزانه بین ۸,۰۰۰ تا ۱۰,۰۰۰ یهودی مجار را به قتل می‌رساندند. این نقطه اوج به اصطلاح عملیات مجارستان بود و تعداد جسدهایی که باید هر روز سوزانده می‌شدند بیش از ظرفیت کوره‌ها بود. گودالهای آتش رو باز پشت اتاق گاز/جسدسوزی ۵ و کنار یک اتاقک حفر شد (این اتاق قبل از چهار اتاق گاز اختصاص یافته که در سال ۱۹۴۳ آغاز به کار کردند بعنوان اتاق گاز استفاده می‌شد).
![Coke shipments. Bundesarchiv, Bild 183-N0624-344 / Otto Donath / CC-BY-SA 3.0 [CC BY-SA 3.0 de (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/de/deed.en)], via Wikimedia Commons.](https://www.hdot.org/wp-content/uploads/2016/07/wiki_CokeShipments_AB7.jpg)
محموله‌های ذغال کک. آرشیو دولت آلمان، تصویر 183-N0624-344 / اوتو دونات / CC-BY-SA 3.0، در ویکی‌انبار.
نتیجه‌گیری:
ما نمی‌دانیم دقیقا چه مقدار ذغال کک (ذغال‌سنگ) به آشویتس- بیرکناو برده شده است زیرا سوابق ناقص هستند. در نتیجه تلاش برای محاسبه مقدار دقیق سوخت لازم بی فایده خواهد بود. بعلاوه، همانطور که نشان داده شد چند عامل دارای اهمیت می‌باشند. (۱) سوزاندن چندین جسد در آن واحد، (۲) اشتعال مداوم کوره‌ها و (۳) استفاده از سایر منابع سوختی یا گودالهای آتش روباز باعث می‌شود مقدار دقیق ذغال کک (ذغال‌سنگ) اهمیتی نداشته باشد. اعدام دسته‌جمعی و امحای اجساد بیش از یک میلیون نفر انسان در آشویتس- بیرکناو واقعا اتفاق افتاده است.
یادداشت‌ها
[۱]ذغال کک نوعی ذغال‌سنگ است که شامل ناخالصی‌های کمی است و درصد کربن بالا دارد. این ذغال با کارآیی بیشتری نسبت به ذغال‌سنگ می‌سوزد.
[۲] دست‌نوشته، روز نهم، ۲۵ ژانویه ۲۰۰۰، صفحه ۱۴۸ در https://www.hdot.org. «دست‌نوشته‌های روز به روز».
[۳] جان سی.زیمرمن، «از بین بردن اجساد در آشویتس: پایان انکار هولوکاست» («مصرف سوخت») در http://www.phdn.org/archives/holocaust-history.org/auschwitz/body-disposal/
[۴] جان سی.زیمرمن، «از بین بردن اجساد در آشویتس: پایان انکار هولوکاست» («مصرف سوخت»).
[۵] روبرت یان ون‌پلت، گزارش ون‌پلت («چهار: تصدیقات، ۱۹۴۵-۴۶») در https://www.hdot.org.. جان سی.زیمرمن، «امحای اجساد در آشویتس: پایان انکار هولوکاست» («مصرف سوخت») را نیز ببینید.
[۶] جان سی.زیمرمن، «امحای اجساد در آشویتس: پایان انکار هولوکاست» («مصرف سوخت»).