این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
اینکه کسی دستور امضا شده آدولف هیتلر برای کشتار یهودیان را پیدا نکرده است آیا به این معنی است که کشتار یهودیان هیچ‌گاه رخ نداده است؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
هیچ‌کس تا‌بحال دستور امضاء شده آدولف هیتلر برای اجازه دادن راه‌حل نهایی ( Final Solution) را پیدا نکرده است. نبود یک چنین دستور کشتار یهودیان اثبات می‌کند که هولوکاست اتفاق نیفتاده است.
واقعیت این است که:
احتمال زیادی وجود دارد که هیچ دستور کتبی از جانب آدولف هیتلر برای اجازه کشتار یهودیان وجود نداشته باشد. در عوض، طبق خط‌مشی رازداری و فریب نازی‌ها، به ویژه در خصوص راه‌حل نهایی، هیتلر دستور قتل یهودیان را به طور شفاهی صادر کرده باشد. به علاوه، راه حل نهایی یک راه‌حل منفرد نبود بلکه راه‌حل‌های جداگانه متعددی در حوزه‌های مختلف در زمان‌های مختلف وجود داشته است که منظور از همگی آنها رسیدن به یک هدف، یعنی کشتار تمامی یهودیان تحت کنترل آلمان بوده است.
![Adolf Hitler. Bundesarchiv, Bild 183-S33882 / CC-BY-SA 3.0 [CC BY-SA 3.0 de (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/de/deed.en)], via Wikimedia Commons.](https://www.hdot.org/wp-content/uploads/2016/07/wiki_AdolfHitler_AH1_500.jpeg)
آرشیو دولت آلمان، تصویر 183-S33882 / CC-BY-SA 3.0 [CC BY-SA 3.0 de (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/de/deed.en)]، در ویکی‌انبار
انکارکنندگان هولوکاست چه نظر خاصی در مورد اجازه راه‌حل نهایی هیتلر دارند؟
دیوید ایروینگ که دادگاه عالی لندن او را یک انکارکننده هولوکاست، نژادپرست و یهودی‌ستیز اعلام کرد، پیشنهاد داد که«به هر کس که بتواند حتی یک سند زمان جنگ تهیه کند که به وضوح نشان دهد هیتلر برای مثال از آشویتس خبر داشت، هزار پوند خواهد داد….»[۱]ایروینگ در وب‌سایت خود بیان می‌کند که: «هیچ‌کس تا به حال حتی یک صفحه مدرک آن عصر را که نشان دهد هیتلر در مورد آشویتس (هولوکاست) اطلاع داشته است، چه برسد به اینکه دستور راه‌حل نهایی را صادر کرده باشد، ارائه نکرده است تا پاداش ۱۰۰۰ دلاری در نظر گرفته شده برای آن را درخواست نماید».[۲] به همین ترتیب، جانی ویر (John Weir)، در وب‌سایت انکار هولوکاست آمریکا CODOH (Committee for Open Debate on the Holocaust) (کمیته بحث آزاد درباره هولوکاست) می‌نویسد که اگر چنین دستوری صادر شده بود «باید پیدا می‌شد…از آنجا که چیزی پیدا نشده است، این نتیجه‌گیری گریزناپذیر است که بگوییم: دولت نازی هیچ سیاستی برای کشتار یهودیان نداشته است».[۳]
چرا بعید است که هیتلر دستور کشتار یهودیان را امضاء کرده باشد؟
رازداری و انهدام اسناد:
هیتلر و رژیم نازی در مورد قتل یهودیان رازنگهدار بودند. هیتلر نمی‌خواست که ردی از مدارک از خود به جای بگذارد که باعث تحریک مردم خود یا رهبران دیگر کشورها شود. هاینریش هیملر (Heinrich Himmler)، رئیس شوتزشتافل، در ۴ اکتبر ۱۹۴۳، در Poznan (پُزِن، لهستان) در جلسه ژنرال‌های ارشد سخنرانی کرد. در اینجا، او مخفیانه بودن راه‌حل نهایی را تأیید کرد: «ما هیچ‌گاه در ملاءعام در مورد آن صحبت نخواهیم کرد…منظورم اخراج یهودیان و کشتار نژاد یهودی است. نژاد یهود در حال کشتار شدن است- این امری واضح است، این کار جزء برنامه ما است- حذف یهودیان و ما در حال انجام آن و کشتار آنها هستیم… این یک صفحه افتخار در تاریخ ما است که هیچ‌گاه نوشته نشده و قرار نیست نوشته شود….» [۴]
صرفنظر از رازداری، با پیشروی متفقین به سمت مرکز آلمان، مقامات نازی دستور دادند که هر گونه مدرک راه‌حل نهایی نابود شود. رودولف هس (Rudolf Höss)، فرمانده آشویتس-بیرکناو، بعد از جنگ نوشت که آدولف ایشمن (Adolf Eichmann) (و معاون وی، گونتر (Günther))، «تنها افرادی بودند که اطلاعات لازم برای محاسبه تعداد کل یهودیان نابود شده را داشتند. طبق دستورات صادر شده هیملر، قرار بود همه اطلاعات در خصوص تعداد قربانیان بعد از هر اقدام در آشویتس سوزانده شوند..من شخصأ هر مدرکی که می‌شد در دفترم پیدا کنند را نابود کردم. روسای بخش‌های دیگر هم همین‌کار را کردند» [۵]
هیتلر معمولاً دستورات بحث‌انگیز را شفاهی صادر می‌کرد:
هیتلر برای برنامه کشتن از روی ترحم تی۴ (T-4 euthanasia program) دستوری امضاء کرد. در این برنامه تی۴, ۱۰۰,۰۰۰ شهروند آلمانی که تصور می‌شد ارزش زندگی کردن ندارند، توسط مقامات حزب نازی و دیگر همدستان آلمانی به قتل رسیدند. وقتی مردم آلمان از آنچه که نازی‌ها در برنامه تی۴ می‌کردند باخبر شدند، اعتراض کردند و هیتلر مجبور شد علناً عقب‌نشینی کرده و برنامه را لغو کند (هر چند که مخفیانه در اردوگاه‌ها ادامه یافت). هیتلر که یک بار به خاطر دستور کتبی شرمسار شده بود، از انجام دوباره آن بیم داشت. مقامات نازی مهم انتقال دستورات سری هیتلر را تأیید کردند. برای مثال، آدولف ایشمن در خاطرات خود در مورد انتقال شفاهی دستور نازی می‌نویسد که: «حدود پایان سال ۱۹۴۱ یا شروع ۱۹۴۲ هیدریش، رئیس SIPO [پلیس امنیت]و SD [سرویس امنیتی]، در مکالمه‌ای به من گفتند که پیشوا (Führer) دستور نابودی فیزیکی مخالفان یهودی را صادر کرده است».[۶] ایشمن (Eichmann) درخواست دستور کتبی نکرد. خواست هیتلر، آنچنان که هیملر و هیدریش بیان کردند، برای آنها کافی بود. هیتلر حتی از مطرح کردن چنین دستوراتی در حلقه نزدیک به خودش بیم داشت و خود را از اختلاف بالقوه دور نگه می‌داشت پیتر لاتگریچ (Peter Longerich)، تاریخ‌دان دانشگاه لندن اظهار می‌داردکه«هیتلر از دادن دستور آشکار برای کشتار شهروندان یهودی خودداری می‌کرد. او از صحبت علنی در مورد کشتار با همراهان خود اجتناب می‌کرد».[۷]
توسط مارسل (اثر شخصی) [حوزه عمومی] در ویکی‌انبار
واقعیت کشتار یهودیان:
قتل‌عام یهودیان در واقع شامل راه‌حل‌های جداگانه متعدد پیاده‌سازی شده در مناطق متفاوت در زمان‌های متفاوت است. در لهستان، آلمانی‌ها محله‌های یهودی‌نشین ایجاد کردند که در آنجا نازی‌ها تعداد زیادی از یهودیان را یا با گرسنگی دادن کشتند یا اینکه آنها را رها کردند تا از بیماری بمیرند. نازی‌ها و همدستان آنها برخی یهودیان را به بردگی می‌گرفتند و بسیاری از آنها در سیستم اردوگاهی از کار می‌مردند. نازی‌ها یهودیان دیگر را به اردوگاه‌های مرگ تربلینکا، سوبیبور، بلزک و خلمنو می‌فرستادند که در آنجا تقریباً همه یهودیان از راه رسیده را بلافاصله می‌کشتند. نازی‌ها و همدستان آنها یهودیان سایر کشورها در اروپای تحت اشغال نازی‌ها را به محله‌های یهودیی‌های اروپای شرقی یا به آشویتس-بیرکناو می‌فرستادند که در آنجا تقریباً همه آنها به طور سازمان‌یافته کشته می‌شدند. در عین حال، در قلمروهای تحت تصرف شوروی، آینزاتس‌گروپن یا جوخه‌های کشتار سیار، ۱,۱۵۰,۰۰۰ یهودی را از روستاها و شهرستان‌ها یکجا جمع کرده، آنها را به قتل رسانده و اجساد آنها را در گورهای دسته‌جمعی دفن کردند. گزارشات مفصل فعالیت‌های آینزاتس‌گروپن به طور منظم به هیتلر می‌رسید. آنها تعداد یهودیانی که این جوخه‌های مخصوص «به قتل می‌رساندند» را با دقت بالینی به ترتیب زمانی ثبت می‌کردند. یک گزارش با نام «Report to the Führer on Combating Partisans» (شماره ۵۱، دسامبر ۱۹۴۲) اعلام کرد که ۳۶۳,۲۱۱ یهودی اعدام شده‌اند. این گزارش با خط درشت که مورد علاقه هیتلر بود (او از زدن عینک برای خواندن متنفر بود) چاپ شده بود و هاینریش هیملر، رئیس شوتزشتافل و عضو حلقه نزدیک هیتلر امضاء کرده بود. روی آن علامت زده شده بود «به فوهرر نشان داده شد».[۸] اگر هیتلر دستور این قتل‌ها را صادر نکرده بود، پس چرا این گزارش را بازبینی و امضاء کرده بود؟
برای این اقدامات یک دستور وجود ندارد اما مجموعه بزرگ و متنوع اسناد وجود دارد که وقتی در مجموعاً در نظر گرفته شوند قتل‌عام یهودیان را اثبات می‌کنند.
نتیجه‌گیری:
احتمال زیادی وجود دارد که هیچ دستور کتبی از هیتلر برای کشتار یهودیان وجود نداشته باشد. چرا؟ اول از همه اینکه، این یک راه‌حل منفرد نبود بلکه راه‌حل‌های متنوع و جداگانه‌ای بود که در حوزه‌های متفاوت، در زمان‌های متفاوت و به شیوه‌های متفاوت رخ داده است. هدف از همه راه‌حل‌های مورد نظر، دستیابی به یک هدف – یعنی کشتار تمامی یهودیان تحت کنترل نازی‌ها بود. دوم اینکه هیتلر و حلقه نزدیک او تا حد ممکن از بر جای گذاشتن اثر مکتوب خودداری می‌کردند. هیتلر و دیگر مقامات بلند رتبه نازی این دستورات بحث‌برانگیز را به طور شفاهی انتقال می‌دادند و هنگامی که به نظر می‌رسید جنگ را باخته‌اند، تلاش کردند همه اسناد مربوط به قتل‌عام یهودیان را معدوم کنند. یعنی اینکه حتی اگر یک دستور کتبی وجود می‌داشت، احتمالاً نابود شده است. بنابراین، آنچنان که انکارکنندگان هولوکاست ادعا می‌کنند اینگونه نیست که فقط به این خاطر که یک تکه کاغذ را نمی‌توان پیدا کرد پس برنامه کشتار هم هیچ‌گاه رخ نداده است.
یادداشت‌ها
[۱] دیوید ایروینگ، جنگ هیتلر (انتشارات فوکال پوینت، ۲۰۰۱)، مقدمه، صفحه xxvii. نسخه PDF این کتاب را می‌توانید در http://www.fpp.co.uk/books/Hitler/text/index.html دانلود کنید.
[۲] «یافته‌هایی تازه از منجلاب تاریخ: یک مطالعه جالب توجه جدید درباره هیتلر» را در http://www.fpp.co.uk/docs/Irving/cesspit/HSJP210898.html ببینید.
[۳] جان ویر، «کیک کشمشی» ریورشنیست به آدرس http://codoh.com/library/document/442.
[۴] سند 1919-PS مطابق با گزیده مایکل برنبائوم، شاهد هولوکاست: تاریخچه مستند مصور هولوکاست از زبان قربانیان، مرتکبین و ناظرین (انتشارات هارپرکولینز، ۱۹۹۷) صفحات ۱۷۶-۱۸۰.
[۵]رودولف هس، دلال مرگ: خاطرات فرمانده شوتزشتافل در آشویتس (ویرایش توسط استیون پاسکولی) (انتشارات پرامتوس بوکز، ۱۹۹۲)، صفحات ۳۸-۳۹.
[۶]هاینتس پیتر لانگریچ نقش هیتلر در قتل‌عام یهودیان توسط رژیم نازی‌ها («نتیجه‌گیری» ۲۰.۶) در https://www.hdot.org.
[۷] رودولف آشنوئر (ویراستار)، Ich, Adolf Eichmann: Ein historischer Zeugenbericht (Leoni am Starberger :Druffel ۱۹۸۰ را ببینید)، صفحات ۱۷۷, ۱۷۸, ۲۲۹ بنحوی که توسط روبرت یان ون‌پلت در گزارش ون‌پلت («یازده: سرگردانی ایروینگ [۱۹۹۳-۱۹۹۸]») در https://www.hdot.org آورده شده است.
[۸]ریچارد جی. ایوانز، دیوید ایروینگ، هیتلر و انکار هولوکاست، بخش (5)(5.3)(c)(vii) در https://www.hdot.org و کریستوفر براونینگ، شاهدی بر اثبات پیاده‌سازی راه‌حل نهایی، بخش (IV)(A) در https://www.hdot.org.