این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
چه شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه آینزاتس‌گروپن یهودیان را بواسطه یهودی بودن به قتل می‌رساندند نه به این دلیل که فکر می‌کردند آنها چریک هستند؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
یهودیان بواسطه چریک بودن به قتل رسیدند و نه به این دلیل که یهودی بودند.
بویژه اینکه، یورگن گراف، انکارکننده سوئیسی هولوکاست، می‌گوید که یهودیان «…نسبت بالای غیرمتعارفی از چریک‌ها را تشکیل می‌دادند». بنابراین، «شهروندان یهودی در مقایسه با غیریهودی‌ها از اقدامات سرکوبگرانه آلمان بیشتر رنج می‌بردند.»[۱] گراف می‌پذیرد که «تیرباران‌‌های وحشیانه، یعنی تیربارانی که در واکنش به حملات چریک‌ها انجام نمی‌شد، را نمی‌توان نادیده گرفت.»[۲]
آرتور باتز (Arthur Butz)، انکارکننده آمریکایی هولوکاست معتقد است آینزاتس‌گروپن وظیفه داشت هر طور که لازم است با چریک‌ها مقابله کند «بنابراین برای اینکه حدس بزنیم که آینزاتس‌گروپن 'بسیاری' از یهودیان را تیرباران کردند به اظهارات بیشتری نیاز نداریم، هر چند نمی‌دانیم که آیا این بسیاری به معنی ۵,۰۰۰، ۲۵,۰۰۰ یا ۱۰۰,۰۰۰ نفر است. البته بسیاری از غیر یهودیان هم اعدام شدند»[۳].
واقعیت این است که:
گفته‌ها و اقدامات خود نازی‌ها مشخص می‌کند که اکثر یهودیان صرفاً به خاطر یهودی بودن به قتل رسیدند. تعداد زیاد یهودیان به قتل رسیده توسط آینزاتس‌گروپن ( ۱,۱۵۰,۰۰۰) این دیدگاه که عمدتاً یهودیان چریک به قتل می‌رسیدند را تأیید نمی‌کند. یهودیان فقط ۱۰ درصد همه چریک‌ها در سال ۱۹۴۴ را شامل می‌شدند. برای نزدیک شدن به تعداد یهودیان به قتل رسیده توسط آینزاتس‌گروپن، همهچریک‌ها، یهودی و غیر یهودی، می‌بایست سه بار کشته می‌شدند. به علاوه، اگر در واقع این تعداد زیاد یهودیان کشته شده به خاطر چریک بودن آنها باشد، راهی وجود ندارد که بتوان کشتار بی‌هدف یهودیان شامل زن، کودک، نوزاد و افراد مسن و معلول توسط آینزاتس‌گروپن را توجیه کرد.
چریک کیست؟
چریک عضو نیروی نظامی جنگ‌های نامنظم است که از طریق فعالیت‌های مخفیانه با اشغال نظامی مبارزه می‌کند. در شوروی، واحدهای چریکی متشکل از سربازان ارتش شوروی، کمونیست‌ها و غیرنظامیان بود. این چریک‌ها به جنگل فرار کردند و علیه نیروهای اشغال‌گر آلمان ارتش تشکیل دادند. این یهودیانی که موفق می‌شدند وارد جنگل شوند معمولاً به واحد غیر یهودی می‌پیوستند اما تعدادی واحد چریک کاملاً یهودی نیز وجود داشت.
چه تعداد چریک در شوروی وجود داشت؟
تعداد دقیق چریک‌ها (از جمله یهودیان) در قلمروهای اشغال شده شوروی اصلاً مشخص نیست. چرا؟ بر حسب تعریف، چریک‌ها جنگجویانی با فعالیت مخفیانه، کمابیش سازماندهی شده، با عضویت نامشخص و پنهان بودند. کِنت سلپیان (Kenneth Slepyan)، متخصص جنبش چریکی شوروی اظهار می‌دارد طبق ارقام زمان جنگ شوروی، تا پایان سال ۱۹۴۱، نیروی متخاصم آلمان جنبش پارتیزانی نوپا را تقریباً به طور کل نابود کردند. اما در سال ۱۹۴۲، این جنبش شروع به احیا کرد و از تاریخ ژوئن ۱۹۴۲ تقریباً ۷۰٬۰۰۰ چریک وجود داشت. تا اوت ۱۹۴۲، این تعداد به ۹۳,۰۰۰ رسید؛ قبل از فوریه ۱۹۴۳ این تعداد به بیش از ۱۲۰,۰۰۰ رسید. سلپیان اشاره دارد ارقام مربوط به شوروی ناقص هستند.[۴]
یتزاک آراد، اندیشمند معتبر مطالعات هولوکاست در اتحاد جماهیر شوروی تخمین می‌زند که تا سال ۱۹۴۴، ۲۰۰,۰۰۰ تا ۲۵۰,۰۰۰ (شاید هم تا ۳۵۰,۰۰۰) چریک وجود داشت. تا این زمان، چریک‌ها در صدها تیپ فعالیت می‌کردند که از این تعداد حدود ۲۰,۰۰۰ تا ۲۵,۰۰۰ چریک یهودی بودند.[۵]بر اساس این ارقام – که بهترین آمار در دسترس موجود است – به نظر می‌رسد که جنگجویان یهودی حدود ۱۰ درصد کل جنبش چریکی را شامل می‌شدند.
شواهد زیر اثبات می‌کنند که نازی‌ها و همدستان آنها یهودیان را به خاطر یهودی بودن به قتل رساندند:
اول از همه، تعداد زیاد یهودیان به قتل رسیده توسط آینزاتس‌گروپن ( ۱,۱۵۰,۰۰۰) این ادعا را تأیید نمی‌کند که یهودیان به خاطر چریک بودن به قتل می‌رسیدند. رونالد هدلند (Ronald Headland) در کتاب «پیام‌های کشتار جمعی» (Messages of Murder) نتیجه می‌گیرد که:«گزارشات آماری کشتار فراتر از وابستگی قابل قبول با هنجارهای کار پلیسی صرف است.»[۶]به علاوه، راهی برای توجیه قتل یهودیان زن، کودک و نوزادان به عنوان چریک وجود ندارد.
گزارش یاگر چه می‌گوید؟
کارل یاگر یکی از مهم‌ترین اسنادی را نوشته است که نشان می‌دهد یهودیان بواسطه یهودی بودن و نه تحت عنوان چریک به قتل رسیدند. یاگر فرمانده آینزاتس‌کماندوی ۳ (وابسته به آینزاتس‌گروپ A) بود که در لیتوانی عملیات انجام می‌داد. این سند – به اصطلاح گزارش یاگر – در ۳۱ دسامبر ۱۹۴۱ به برلین ارائه شد. این سند کشتارهای دسته‌جمعی یهودیان به دست فقط یک زیرواحد (EK3) آینزاتس‌گروپ در منطقه ویلنا را با دقت فهرست می‌کند. این گزارش همچنین فعالیت‌های آنها از سپتامبر تا نوامبر ۱۹۴۱ را مستند می‌کند. سه مثال از این لیست در زیر ذکر می‌شود:
۱۲/۹/۴۱ ویلنا
۹۹۳ یهودی
۱٬۶۷۰ زن و دختر یهودی
۷۷۱ کودک یهودی
مجموع: ۳٬۳۳۴
۲۷/۹/۴۱ زیسکی
۹۸۹ یهودی
۱٬۶۳۶ زن و دختر یهودی
۸۲۱ کودک یهودی
کل: ۳٬۴۴۶
۹/۱۰/۴۱ سونسیانی
۱٬۱۶۹ یهودی
۱٬۸۴۰ زن و دختر یهودی
۷۱۷ کودک یهودی
کل: ۳٬۷۲۶
اینها فقط سه نمونه از گزارش یاگر است که فهرستی از ۱۱۳ عملیات جداگانه در ۷۱ مکان متفاوت دارد. تعداد کل یهودیان «سر به نیست شده» توسط واحد او فقط ظرف ۵ ماه برابر ۱۳۷٬۳۴۶ نفر بود.[۷]
یاگر در خلاصه گزارش خود قید می‌کند که این یهودیان به خاطر یهودی بودن و نه چریک بودن به قتل رسیدند: «امروز من می‌توانم تأیید کنم که هدف ما یعنی حل مساله یهود برای لیتوانی به وسیله EK 3 حاصل شده است. در لیتوانی غیر از کارگران یهودی و خانواده‌های آنها یهودی دیگر وجود ندارد». او نمی‌نویسد که «چریک دیگری وجود ندارد» بلکه می‌نویسد «یهودی دیگری وجود ندارد»
گزارش یاگر نشان می‌دهد که نظریه «تیرباران وحشیانه» یورگن گراف بر اساس مدارک تأیید نمی‌شود. قتل یهودیان در شرق با هدف نابودی کامل آخرین یهودی در هر جایی به طور نظام‌مند و به دستور رسمی دولت بود. این داستان در همه مناطق اشغالی چهار آینزاتس‌گروپ یکسان بود.
نازی‌ها برای توضیح قتل یهودیان تلاش مذبوحانه – و در نهایت غیرمتقاعدکننده‌ای- کردند:
نازی‌ها برای قتل یهودیان دلایل متعددی سرهم کردند. بسیاری از این «دلایل» ربطی به فعالیت چریکی ندارد. برخی نمونه‌های اسناد نازی در زیر لیست می‌شوند:
OSR 59 (۲۱ اوت ۱۹۴۱). در استارو-کنستانتینف (Staro-Konstantiov) آمده است: «یهودیان گستاخ بودند و از کار کردن اجتناب می‌کردند…تیپ شوتزشتافل به تلافی ۳۰۰ مرد و ۱۳۹ زن یهودی را تیرباران کرد.»[۸]
OSR 88 (۱۹ سپتامبر ۱۹۴۱). «در ۱ و۲سپتامبر ۱۹۴۱، اعلامیه‌ها و بروشورهای فتنه‌انگیز توسط یهودیان در بردیچیف توزیع شد. از آنجا که عاملان جنایت پیدا نشدند، ۱٬۳۰۳ یهودی که در بین آنها ۸۷۵ دختر و زن یهودی بالای ۱۲ سال وجود داشت توسط واحد رهبران پلیس و شوتزشتافل ارشد اعدام شدند».[۹]
OSR 92 (۲۳ سپتامبر ۱۹۴۱). «در محله‌های یهودی‌نشین نِول (Nevel) که تقریباً ۳ کیلومتر خارج شهر و شامل چندین خانه چوبی بود، طبق نظر یک پزشک آلمانی بیماری گال شیوع پیدا کرد. برای جلوگیری از سرایت بیشتر ۶۴۰ یهودی کشته شدند و خانه‌ها در آتش سوزانده شد.»[۱۰]
OSR 124 (۲۵ اکتبر ۱۹۴۱). «در موگیلف، دو یهودی برای لگد زدن به سربازان آلمانی زخمی و نپوشیدن آرم [زردرنگ] که دستور داده شده بود، کشته شدند…چهار یهودی به خاطر تحریک دیگران برای اجتناب از کار کردن کشته شدند. طق این گزارش، طی این دوره، ۲۳ مورد جداگانه اعدام یهودیان به خاطر نپوشیدن آرم [زرد] هنگام سکونت در شهر رخ داد. جوخه پس‌قراول آینزاتس‌کماندوی ۸ مستقر در مینسک تا ۳ اکتبر ۱۹۴۱، ۴۲ یهودی دیگر را در مینسک اعدام کردند. بیشتر آنها یهودیانی بودند که به محله‌های یهودی‌نشین نقل مکان نکرده بودند یا برخلاف دستورات از پوشیدن آرم خودداری کرده بودند….در ویتبسک چهار مورد کشتار یهودیان به خاطر پرسه زدن خارج محله یهودی‌نشین و گدایی کردن برای غذا وجود داشت؛ آنها هم آرم خود را برداشته بودند. یکی از آنها حتی به اعضای ارتش آلمان توهین کرده بود.»[۱۱]
سرانجام، آلمانی‌ها حتی دیگر به خود زحمت دادن دلیل آوردن هم نمی‌دادند.
برای مثال، در OSR 178 (۹ مارس ۱۹۴۲)، به راحتی تمام اعلام کردند: «طی اقدامی علیه یهودیان، در ۲ و ۳ مارس، ۳٬۴۱۲ یهودی در مینسک، ۳۰۲ یهودی در ویلیکا و ۲٬۰۰۷ یهودی در بارانویچ اعدام شدند. در مجموع ۵,۷۲۱ یهودی در این سه شهر اعدام شدند».[۱۲]
بنابراین، در اغلب موارد، اسناد خود آلمانی‌ها حاکی از این نیست که یهودیان به خاطر چریک بودن کشته شدند بلکه آشکار می‌کنند که به خاطر یهودی بودن کشته شدند.
![Captured Soviet partisans. Bundesarchiv, Bild 183-N0123-500 / CC-BY-SA 3.0 [CC BY-SA 3.0 de (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/de/deed.en)], via Wikimedia Commons.](https://www.hdot.org/wp-content/uploads/2016/07/wiki_CapturedSovietPartisans_EZG7_500.jpeg)
نتیجه‌گیری:
اینکه انکارکنندگان هولوکاست ادعا می‌کنند تیرباران یهودیان به دست نازی‌ها به علت چریک بودن آنها بوده است، بی‌اساس است. گفته‌ها و اسناد خود نازی‌ها مشخص می‌کند که اکثر یهودیان به خاطر یهودی بودن به قتل رسیدند. این مساله فقط «تیرباران وحشیانه»نبود بلکه تیرباران‌ها با هدف نابودی کامل آخرین یهودی در هر جایی به طور نظام‌مند و به دستور رسمی دولت بود که آینزاتس‌گروپن به آن دست یافت. عاملان جنایت شامل رهبران پلیس و ارشد شوتزشتافل و گردان‌های پلیس و کمک‌های محلی آنها بودند.
یادداشت‌ها
[۱] یورگن گراف، غولی ایستاده در خاک رس: رائول هیلبرگ و مطالعه استاندارد وی درباره «هولوکاست»، صفحه ۳۶ در http://vho.org/GB/Books/Giant/Chapter5.pdf.
[۲] یورگن گراف، غولی ایستاده در خاک رس: رائول هیلبرگ و مطالعه استاندارد وی درباره «هولوکاست»، صفحه ۳۶.
[۳] آرتور آر. باتز، شوخی فریب‌آمیز قرن بیستم: پرونده‌ای علیه نسل‌کشی فرضی یهودیان اروپا («فصل ۶: و غیره») در http://vho.org/GB/Books/thottc/10.html.
[۴] کِنت سلپیان، گوریل‌های استالین: پارتیزان‌های شوروی در جنگ جهانی دوم (انتشارات دانشگاه کانزاس، ۲۰۰۶)، صفحات ۵۱-۵۹.
[۵] یتزاک آراد، هولوکاست در اتحاد جماهیر شوروی (انتشارات دانشگاه نبراسکا، ۲۰۰۹)، صفحه ۵۱۵ و آلن لوین، گریختگان به جنگل: روایت قهرمانانه مقاومت و نجات یهودیان در جریان جنگ جهانی دوم (انتشارات لیونز، ۱۹۹۸)، صفحه xxi.
[۶] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحه ۷۸.
[۷] نسخه کامل «گزارش یاگر» را می‌توانید در https://fcit.usf.edu/holocaust/resource/document/DocJager.htm ملاحظه کنید.
[۸] یتزاک آراد، ساموئل کراکوفسکی و ساموئل اسپکتور (ویراستاران)، گزارشات آینزاتس‌گروپن: گزیده‌هایی از کمپین اعزام جوخه‌های مرگ نازی علیه یهودیان در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی در ژوئیه ۱۹۴۱ تا ژانویه ۱۹۴۳ (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۸۹)، صفحه ۱۰۰. یتزاک آراد، ساموئل کراکوفسکی و ساموئل اسپکتور (ویراستاران)، گزارشات آینزاتس‌گروپن: گزیده‌هایی از کمپین اعزام جوخه‌های مرگ نازی علیه یهودیان در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی در ژوئیه ۱۹۴۱ تا ژانویه ۱۹۴۳ (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۸۹)، صفحه ۱۰۰.
[۹] یتزاک آراد، ساموئل کراکوفسکی و ساموئل اسپکتور (ویراستاران)، گزارشات آینزاتس‌گروپن: گزیده‌هایی از کمپین اعزام جوخه‌های مرگ نازی علیه یهودیان در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی در ژوئیه ۱۹۴۱ تا ژانویه ۱۹۴۳ (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۸۹)، صفحه ۱۴۰. http://www.holocaustresearchproject.org/einsatz/situationreport88.html (گزارش وضعیت عملیاتی جمهوری‌های سوسیالیست اتحاد جماهیر شوروی شماره ۸۸) را نیز ببینید.
[۱۰] یتزاک آراد، شموئیل کراکوفسکی و شموئیل اسپکتور (ویراستاران)، گزارشات آینزاتس‌گروپن: گزیده‌هایی از کمپین اعزام جوخه‌های مرگ نازی علیه یهودیان در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی در ژوئیه ۱۹۴۱ تا ژانویه ۱۹۴۳ (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۸۹)، صفحه ۱۵۲.
[۱۱] یتزاک آراد، ساموئل کراکوفسکی و ساموئل اسپکتور (ویراستاران)، گزارشات آینزاتس‌گروپن: گزیده‌هایی از کمپین اعزام جوخه‌های مرگ نازی علیه یهودیان در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی در ژوئیه ۱۹۴۱ تا ژانویه ۱۹۴۳ (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۸۹)، صفحات ۲۰۵، ۲۰۶.
[۱۲] یتزاک آراد، ساموئل کراکوفسکی و ساموئل اسپکتور (ویراستاران)، گزارشات آینزاتس‌گروپن: گزیده‌هایی از کمپین اعزام جوخه‌های مرگ نازی علیه یهودیان در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی در ژوئیه ۱۹۴۱ تا ژانویه ۱۹۴۳ (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۸۹)، صفحه ۳۰۷. وب‌سایت http://www.holocaustresearchproject.org/einsatz/situationreport178.html (گزارش وضعیت عملیاتی شماره ۱۷۸) را نیز ببینید.