این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
چه شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه نامه «بکر- راف،» در مورد وجود و استفاده از کامیون‌های گاز معتبر است؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
نامه بکر- راف، که سند دست اول برای ساخت و ساز اتاق‌های گاز است، «معتبر نیست» و از «منبع مشکوکی» است.[۱]
برای مثال، اینگرید وکرت، انکارکننده آلمانی هولوکاست، ادعا می‌کند که چنین نامه مفصلی در مورد وجود و استفاده از کامیون‌های گاز در قلمرو شوروی اشغالی باید جعلی باشد که به وسیله متفقین برای استفاده در جریان محاکمه جنایت‌کاران جنگی عالی‌رتبه آلمانی در دادگاه نظامی بین‌المللی در ۱۹۴۵/۴۶[۲] درست شده است.
واقعیت این است که:
نامه بکر- راف غیرقابل اعتماد، مشکوک یا جعلی نیست. شهادت‌های افرادی که نامه را نوشتند، کامیون‌ها را ساختند و از آنها برای کشتار قربانیان استفاده کردند – آگوست بکر، والتر راف و اوتو اُلِندُرف- اعتبار این نامه را تأیید می‌کند.
واقعیت‌های نامه بکر- راف:
تاریخ این نامه ۱۶ مه ۱۹۴۲ است و از طرف آگوست بکر، یک شیمیدان، به والتر راف، رئیس برنامه کامیون‌های گاز در برلین نوشته شده است. راف، بکر را به شرق فرستاده بود تا در مورد مشکلات مربوط به کامیون‌های گاز تحقیق کند و گزارش دهد. در این نامه بکر به «مکان‌های اعدام»، «افرادی که قرار است اعدام شوند»، نیاز به استتار کامیون‌ها [که مشاهده‌گران به تدریج آنها را «کامیون‌های مرگ»می‌نامیدند] و اینکه نشت‌ها چگونه سلامت رانندگان را به خطر می انداختند، اشاره می‌کند.[۳]
وکرت سعی می‌کند تا با نقل‌قول شهادتنامه‌ای که راف در سال ۱۹۴۵ به اسیرکننده‌های آمریکایی خود داد، نامه بکر-راف را بی‌اعتبار کند. راف در این شهادتنامه تأیید کرد که از فوریه ۱۹۴۰ تا مارس ۱۹۴۰ و دوباره از مه ۱۹۴۲ تا ژوئن ۱۹۴۲ رئیس بخشی بود که کامیون‌های گاز می‌ساخت. با این حال راف ادعا کرد که در دوره بین مارس ۱۹۴۰ تا می/ژوئن ۱۹۴۲ (وقتی کامیون‌های گاز ساخته و استفاده می‌شدند)، او مسئول وظایف دیگری بود به طوری که در نهایت در مورد ساخت و استفاده از کامیون‌های گاز اطلاعاتی نداشت. وکرت بر اساس این شهادتنامه ادعا می‌کند که نامه بکر جعلی است زیرا در آن زمان، راف رئیس بخش ساخت کامیون‌ها نبوده است.
با این حال، در سال ۱۹۷۲، راف از طرف یکی از همکارانش که در آلمان تحت محاکمه بود اقرارنامه دیگری در سفارت آلمان در سانتیگو، شیلی امضا کرد. راف در این نامه بعدی سرانجام پذیرفت که در زمانی که کامیون‌های گاز طراحی، ساخته و استفاده می‌شدند او ریاست بخش خود را بر عهده داشت. او همچنین پذیرفت که در مورد چگونگی استفاده از این کامیون‌های گاز برای کشتار اطلاع داشت: «در خصوص نابودی یهودیان در روسیه می‌دانم که کامیون‌های گاز برای این منظور استفاده می‌شدند…من دو تا از این کامیون‌ها را در حیاط دیدم که پرادل [زیردست راف] به من نشان داد. دیدم…کامیون‌های گاز برای اعدام محکومین و کشتار یهودیان استفاده می‌شدند.» در اینجا هم راف صحت نامه از طرف بکر را تأیید کرد و گفت: «…از طرف بکر مطالبی در مورد استفاده از کامیون‌های گاز دریافت کردم. در واقع، خودم از بکر خواسته بودم که گزارش مربوطه را ارسال کند.»
باید زمینه این اظهارات راف را در نظر گرفت. مدت کوتاهی بعد از جنگ، آمریکایی‌ها راف را در ایتالیا دستگیر کردند اما او از حبس آنها فرار کرد و به دمشق در سوریه گریخت. او از آنجا به اکوادور نقل مکان کرد و سرانجام در شیلی اقامت گزید که آنجا تا زمان مرگ خود در سال ۱۹۸۴ به عنوان مدیر کنسروسازی شاه خرچنگ کار می‌کرد.[۴] از آنجا که علی رغم درخواست چندین کشور و فرد، شیلی از استرداد راف خودداری می‌کرد او در سال ۱۹۷۲ نگران احتمال استرداد نبود. بعد از آن او در گفتن حقیقت احساس راحتی کرد: او رئیس بخش مسئول ساخت کامیون گاز بود.
بر اساس شهادت بعدی راف، انتقاد‌های وکرت از اعتبار نامه بکر-راف غیرموجه است.[۵]
شهادت اوتو اُلِندُرف:
اوتو اُلِندُرف، رئیس آینزاتس‌گروپ D، در دادگاه نظامی بین‌المللی برای محاکمه مجرمان جنگی اصلی آلمان (۱۹۴۵/۴۶) نیز شهادت داد. اُلِندُرف در شهادت خود نزد دادگاه بیان کرد که در بهار ۱۹۴۲ کامیون‌های گاز را برای استفاده در «کشتار زنان و کودکان» دریافت کرده بود. او همینطور ادعا کرد که بکر از واحد او برای نظارت بر استفاده از کامیون‌های گاز بازدید کرده بود.
شهادت اُلِندُرف اطلاعات اسناد آلمان در مورد طراحی کامیون‌های گاز را تأیید می‌کند. او بیان کرد که بر اساس ویژگی‌های ظاهری، کامیون‌های گاز از کامیون‌های دیگر تشخیص داده نمی‌شدند بلکه آنها «[طوری] ساخته می‌شدندکه وقتی موتور روشن بود گاز وارد کامیون شده و ظرف ۱۰ تا ۱۵ دقیقه باعث مرگ افراد داخل آن شود.»[۶]
نتیجه‌گیری:
نامه بکر-راف جعلی یا از منبع مشکوک نیست. شهادت‌های افرادی که کامیون‌های گاز را طراحی کردند، ساختند و از آنها استفاده کردند اعتبار این نامه را تأیید می‌کند.
![Otto Ohlendorf. By Photographer: Schwarz; Colors added by Tzo15 [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons.](https://www.hdot.org/wp-content/uploads/2016/07/wiki_OttoOhlendorf_GV3.jpg)
توسط عکاس: شوارز؛ رنگ‌ها توسطTzo15 [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)] اضافه شدند، در ویکی‌انبار
یادداشت‌ها
[۱] اینگرید وکرت، «کامیون‌های گاز: ارزیابی انتقادی شواهد» («۳ـ۱ـ۴ـ خلاصه») و («۳ـ۱ـ۱ـ مبدأ سند PS-501») در http://www.vho.org/GB/Books/dth/fndwagon.html.
[۲] اینگرید وکرت، «کامیون‌های گاز: ارزیابی انتقادی شواهد» («۳ـ۱ـ۴ـ خلاصه») و («۳ـ۱ـ۱ـ مبدأ سند PS-501»).
[۳] متن کامل نامه بکر/راف را می‌توانید در http://holocaustresearchproject.org/einsatz/rauff.html مطالعه کنید.
[۴] اینگرید وکرت، «کامیون‌های گاز: ارزیابی انتقادی شواهد» («۳ـ۲ اقرارنامه‌ها»). و سانتیاگو آلوارز و پییر ماریاس، کامیون‌های گاز: تحقیقات انتقادی (انتشارات بارنز ریویو، ۲۰۱۱)، صفحه ۲۸۸.
[۵] متن کامل نوشته روف ۱۹۷۲ را می‌توانید در آدرس http://www.nizkor.org/ftp.cgi/people/r/rauff.walter/Rauff-deposition-translation (صفحه ۱۲) مطالعه کنید.
[۶] متن شهادت اولندورف درباره استفاده از کامیون‌های گاز در جبهه شرقی (بخش ۴ از ۱۵) را می‌توانید در http://www.nizkor.org/hweb/imt/tgmwc/tgmwc-03/tgmwc-03-26-04.html مطالعه کنید.