Gaz Minibüsleri: Becker-Rauff mektubu

Gaz minibüslerinin var olduğunu ve Nazilerin Yahudileri öldürmek için bunları kullandığını nereden biliyoruz?

Holokost inkârcılarının iddiası:

Naziler gaz minibüsleri kullanmışsa, bunlar ilgili birtakım belgeler olmasını beklemeliyiz. Gaz minibüslerinin imal edildiğini veya Nazilerin bunları kullandığını kanıtlayan hiçbir birincil belge yoktur. Dolayısıyla, "çok az belgesel kanıt olduğu için," gaz minibüslerinin var olduğu veya kullanıldığı ancak "söylentiden" ibarettir.

Örneğin, Holokost inkârcısı Santiago Alvarez,[1] gaz minibüslerinin imalatına ve kullanıldığına değinen birincil belgelerin "muğlak" olduğunu ve gaz minibüslerinin varlığını kanıtlamadığını iddia etmektedir.[2]

Gerçekler şunlardır:

Gaz minibüslerinin tasarımı ve kullanımıyla ilgili birincil belgeler savaşta yok olmamıştır. Bu Nazi belgeleri, gaz minibüslerinin 1941 yılı sonları ile 1942 yılı başlarında Berlin'de tasarlanıp imal edildiğini kanıtlamaktadır. Naziler gaz minibüslerini Chelmno ölüm kampına ve işgal edilmiş Sovyet topraklarındaki Einsatzgruppen birimlerine göndermiştir.

Gaz minibüsleriyle ilgili birincil belgeler:

Gaz minibüsleriyle ilgili Nazi belgelerini içeren bir dosya vardır ama en önemli belgeler, bu araçların imalatı ve kullanımıyla ilgili iki mektuptur.

16 Mayıs 1942 tarihli mektup: Dr. August Becker'dan Walter Rauff'a

Walter Rauff, gaz minibüslerinin imalatından ve dağıtılmasından sorumluydu. Berlin'de görev yapan Rauff, Doğu'daki gaz minibüslerinin kullanımını teftiş etmesi ve kendisine raporlaması için August Becker'i göndermiştir. Mektup, August Becker'in raporudur. Becker mektupta şunlardan yakınmaktadır:

Gaz minibüslerini kötü hava koşullarında çalıştırmanın zorlukları.

Becker, "yarım saat yağmur yağsa patinaj çekecekleri için büyük minibüslerin sürekli kullanılamayacağını, bunların kesinlikle kuru havalarda kullanılabileceğini" yazmıştır. Sorun "infaz yerinin" yerinin normal yoldan genellikle 10-15 kilometre içeride olması ve "rutubetli ya da yağışlı havalarda ulaşılamamasıydı." (Yazar tarafından vurgulanmıştır)

Gaz minibüslerinin bozuk arazi koşullarında bakımının zorlukları.

Becker şöyle yazmıştı; "işgal edilmiş Sovyet topraklarındaki "bozuk arazi ve tarifi mümkün olmayan yol koşulları" hava geçirmeyen kargo bölümündeki conta ve perçinlerin gevşemesine yol açıyordu. Sızıntıların sonucunda arazideki adamlar baş ağrısından şikayetçiydi. Bunu üzerine Becker, şöyle bir emir yazdı: "gaz verme işlemi sırasında herkes minibüslerden mümkün olduğu kadar uzakta tutulacak, bu sayede havaya karışan gazlar yüzünden sağlıkları tehlikeye girmeyecek." (Yazar tarafından vurgulanmıştır)

Gaz minibüsleri sürücülerinin eğitim ve disiplin eksikliği.

Becker, arazideki adamların emirlere hakkıyla riayet etmediklerini raporlamıştı: "Gazın uygulanması genellikle doğru şekilde yerine getirilmiyor. İş bir an önce bitsin diye, sürücü gaza sonuna kadar basıyor. Böyle yapıldığı için, infaz edilecek kişiler planladığımız gibi uyuklayarak değil, havasızlıktan boğularak ölüyor. Talimatlarım artık kanıtladı ki, manivelaların doğru şekilde ayarlanmasıyla ölüm daha hızlı gerçekleşecek ve mahkumlar huzur içinde uykuya dalacaktır. Daha önce şahit olduğumuz, şekli bozulmuş suratlara ve dışkılara artık rastlanmamaktadır." (Yazar tarafından vurgulanmıştır)

Becker özellikle şunu demektedir "infaz yerleri," "Infaz edilecek kişiler," ve "gazın uygulanması." Sızıntının Alman sürücülerin sağlığını etkilediğini belirtmekte ve kurbanları için "ölümün daha hızlı gerçekleşeceği" öneriler sunmaktadır. Nazilerin insanları öldürmek için gaz minibüsleri kullandığı bundan daha açık olamaz.[3]

5 Haziran 1942 tarihli mektup: Willy Just'tan Walther Rauff'a, "Çok Gizli" damgalı.

Willy Just, sıradan kamyonları gaz minibüslerine dönüştüren bir Alman ustabaşıydı. Rauff'a konu satırıyla başlayarak bir mektup yazdı : "Ynt: Şu anda kullanımda olan özel minibüslere ve üretim aşamasında olanlara yapılan teknik ayarlamalar." Şunu açıklamaktaydı "Aralık 1941'den bu yana . . . 97.000 tane işlendi, üç minibüs kullanılarak. . ."   Ancak"önceki tecrübelere dayanarak" Birkaç değişiklik önermektedir:

Birincisi; Just, "CO gazının [karbonmonoksit] hızlı dağılmasını kolaylaştırmak için kargo bölümünün arka duvarının üst kısmına iki delik ilave edilmesini önermiştir." (yazar tarafından vurgulanmıştır)

İkincisi; Just, büyük minibüslerin kargo bölümlerinin boyunun 3 fit kısaltılmasını önermiştir. Bunun olumsuz yanının "muameleye tabi tutulacak" "şahıs" sayısının azalacağı olduğunu ancak olumlu yanının, motorun kamyonun arkasını daha hızlı karbonmonoksitle dolduracağını yazmıştır. Daha küçük bir alan, operasyonun "oldukça az zaman" alacağı anlamına gelmekteydi. (yazar tarafından vurgulanmıştır)

Üçüncüsü; Just, kargo bölümündeki lambanın, "yük" tarafından zarar verilmemesi için çelik kafesle kaplanması gerektiğini önermiştir. Keza yük, kenarlardan gelen az bir ışığı görmek için "arka kapı kapatılıp içerisi karanlık olduğunda kapıyı olanca gücüyle itmekteydi" (yazar tarafından vurgulanmıştır)

Dördüncüsü; Just, operasyonlardan sonra araçların temizlenmesine yardımcı olması için, yeni minibüslerin zemininde 8 ila 12 inç çapında su geçirmez bir gider olması gerektiğini önermiştir. "İnce sıvılar" akıp boşalsın diye, gidere bir "süzgeç" takılacaktı ama "daha kalın pislikler" birikeceği için daha sonra kolayca çıkarılabilmeliydi.[4]

Alman Holokost inkârcısı Ingrid Weckert bu mektubun "yükün" insanlar olduğunu "açık ve tartışmasız bir biçimde" kanıtlamadığını iddia etmektedir.[5] Ancak (canlı insanlardan başka) hangi yük son bir kez temiz hava teneffüs etmek için "minibüsün kapılarına yüklenir ki"? Canlı insanlardan başka hangi yük, "ince sıvıların" atılması için bir gider gerektirir? Canlı insanlardan başka hangi yük, çelik kafesle korunacak bir lamba gerektirir?

Sonuç:

Holokost inkârcıları gaz minibüsleriyle ilgili birincil belgelerin muğlak olduğunu ileri sürmektedir. Bu açıkça yanlıştır. Savaştan kurtulan Nazi belgeleri bu minibüslerin, Yahudilerin ve başkalarının toplu halde katledilmesine yardım etmek için 1941 yılı sonları ile 1942 yılı başlarında tasarlandığını ve imal edildiğini göstermektedir.

NOTLAR

[1] Muhtemelen bir takma ad.

[2] Santiago Alvarez ve Pierre Marais, Gaz Minibüsleri: Eleştirel Bir Soruşturma (Barnes Review, 2011), s. 273.

[3] Becker/Rauff mektubunun metnini http://www.holocaustresearchproject.org/einsatz/rauff.html adresinde okuyabilirsiniz.

[4] Just/Rauff mektubunun tüm metnini ve taranmış belgeyi http://www.phdn.org/archives/einsatzgruppenarchives.com/documents/gaswagon5.html adresinde bulabilirsiniz.

[5] Ingrid Weckert, "Gaz Minibüsleri: Kanıtın Eleştirel Değerlendirmesi" (3.3.2 5 Haziran 1942 tarihli RSHA 'Notu') http://vho.org/GB/Books/dth/fndwagon.html.