Bu yayın şu dillerde de okunabilir: English Français Español العربية فارسی Русский
Nazilerin, Doğu Cephesi'nin yanı sıra Chelmno'da da Yahudileri öldürmek için gaz minibüsleri kullandığına şahitlik eden tanıklar var mıydı? Bu şahitlikler güvenilir miydi?
Holokost inkârcılarının iddiası:
Chelmno'da veya Einsatzgruppen birimleri tarafından gaz minibüsleri kullanıldığına dair görgü tanığı ifadeleri "çelişkili iddialar yığınından"" başka bir şey değildir ve "kanıt değerleri yoktur. " Dolayısıyla, gaz minibüsleri hiçbir zaman var olmamıştır.[1]
Gerçekler şunlardır:
Gaz minibüslerinin tasarımına, imalatına ve kullanımına pek çok kişi görgü tanığı olmuştur. Bu görgü tanıkları arasında gaz minibüslerinin sürücüleri, gaz minibüslerini kullanıma alan Einsatzgruppen birimlerinin liderleri ve son olarak Doğu Cephesi ve Chelmno ölüm kampındaki şahitler ve sağ kurtulanlar bulunmaktadır. İfadelerde, genellikle görgü tanıklarına rastlanan ufak tefek farklılıklar olsa da, ifadelerin her biri önemli olaylar noktasında hemfikirdir. Ayrıca, birincil belgeler ifadeleri doğrulamaktadır.
Gaz minibüslerini ve kullanıldıklarını kim açıkladı?
Gaz minibüsü sürücülerinin de aralarında bulunduğu görgü tanıkları, Einsatzgruppen birimlerinin liderleri ve şahitler.
Gaz minibüslerinin varlığıyla ilgili görgü tanığı ifadesi:
Görgü tanıkları, gaz minibüslerinin genel tariflerinde hemfikirdir. Bir gaz minibüsü dışarıdan bakıldığında normal, koyu gri veya yeşil-gri bir kargo minibüsü gibi görünmektedir. Minibüsün arkasında bulunan, kargo bölümünün kapılarının kenarları hava geçirmeyecek şekilde kauçuk contayla kapatılmıştı. Kargo bölümünün içi galvanize demirle, zemin ise temizlik yapmak için kaldırılabilen ahşap bir ızgarayla kaplıydı. Ahşap ızgaranın altında motora bağlı olan ve egzoz gazını bölmeye gönderen bir delik vardı. Daha küçük minibüsler 30 ila 50 kişi alırken, büyük minibüsler 50 ila 70 kişi alıyordu.
Gaz minibüslerinin varlığını ilk ne zaman ve nerede öğrendik?
Gaz minibüslerinin kullandığına dair kanıtlar ilk olarak 1942 yılında ortaya çıktı. Shlomo Winer (Jacob Grojanowski olarak da bilinir), Chelmno ölüm kampındaki Sonderkommando'nun mensubuydu.[2] 1942 yılı başlarında kamptan kaçarak Varşova gettosuna gitti. Orada, Oneg Shabbat mensubu Hersh Wasser'e gördüklerini ayrıntılı olarak anlattı.[3] Grojanowski, raporunda şöyle dedi, "Bir sonraki kamyonla yeni kurbanların gelmesini uzun süre beklememize gerek kalmıyordu. Özel olarak imal edilmişti. Griye boyanmış, normal büyük bir kamyona benziyordu, arka kapıları hava geçirmezdi. İç duvarları çeliktendi. Koltuk yoktu. Zemin, hamamlardaki gibi ahşap ızgara kaplıydı ve üzerinde hazır vardı. Şoför mahalliyle arka bölme arasında iki gözetleme deliği vardı. El feneriyle bu deliklerden bakılarak, kurbanların ölüp ölmediği görülebiliyordu. Ahşap ızgaranın altında, sürücü mahallinden gelen, 15 cm çapında [yaklaşık 6 inç] iki boru vardı. Borulara gazın çıkması için küçük delikler açılmıştı. . . Böyle iki minibüs vardı."[4] Grojanowski, Zamosc gettosuna gitmek için Varşova gettosundan kaçtı. Anlaşıldığı kadarıyla, Zamosc'tan, öldürüldüğü yer olan Belzec'e ikinci kez sürüldü.
Doğu Cephesi'nde gaz minibüslerinin varlığına dair kanıtlar:
Gaz minibüslerinin kullanımı, 1942 yılında Sovyet mahkemelerince 1944 yılında ve Savaş Suçlarını Soruşturma Sovyet Olağanüstü Durum Komisyonu'nca kaydedilmiştir. Örneğin, Riga'lı Yahudi Mendel Vulfovich, 9 Aralık 1944 günü Savaş Suçlarını Soruşturma Sovyet Olağanüstü Durum Komisyonu'na verdiği şöyle ifade vermiştir: "1942 Şubat'ında, Almanya'dan getirilen 2.000 yaşlı erkek ve kadın Yahudi'nin özel gaz minibüslerine yüklendiğini kendi gözlerimle gördüm. Bu minibüsler gri-yeşil renkliydi ve hava geçirmez kapıları olan büyük kargo bölmelerine sahipti. İçindekilerin hepsi gazla öldürüldü."[5]
Kotov adlı bir adam, Kafkaslardaki (Rusya ve Türkiye ile sınırları olan bir bölge) gaz minibüsü operasyonundan sağ kurtulmuştu. "Avluya girer girmez koyu gri renkli büyük bir kamyon gördüm.." Kotov yakalanıp kamyona atıldı ve orada nefes almak için ıslak bir gömlek kullandı. Sonunda kendinden geçti ve bir çukurda, birkaç düzine cesedin arasında gözlerini açtı. Sürünerek oradan uzaklaştı ve savaştan sağ kurtuldu.[6] (Sovyetler Birliği'ndeki Krasnodar/Kharkov duruşmaları, 1943)
Jacques Lahitte (Kendi çalışması) [CC BY 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by/3.0)], Wikimedia Commons aracığıyla
Gaz Minibüsleri ve savaş sonrası Alman yargılamaları:
1950'li ve 1960'lı yıllarda, savaş sonrası yargılamalarda Chelmno ölüm kampı ve Doğu Cephesi'nde gaz minibüslerinin kullanımı tartışıldı. Savaş sonrası yargılamalar, aralarında Düsseldorf, Hamburg, Darmstadt, Hanover, Munich, Koblenz, Essen, Karlsrühe, Wuppertal, Cologne, Giessen ve Batı Almanya'daki başka şehirlerin de bulunduğu çok sayıda Alman şehrinde yapıldı. Bu yargılamalarda, gaz minibüslerinin varlığına dair çok sayıda kanıt ortaya çıktı.
İşgal edilmiş Sovyet topraklarındaki Kharkov'da bulunan bir hapishanede muhafızlık yapmış Willi Friedrich şöyle ifade verdi: "Mayıs 1942'den itibaren. . . gaz minibüsü operasyonları için gerekli önlemleri almaktan ben sorumluydum. . . Minibüsün nereye gönderildiğini bilmiyorum. Ama birkaç kez gördüğümü hatırlıyorum. . . Gaz minibüsü büyük bir kargo minibüsüne benziyordu." [7] (Darmstadt, Batı Almanya'daki yargılama, 1967)
Wilhelm Findeisen, Ukrayna'nın başkenti Kiev'deki Einsatzgruppe C'de gaz minibüsü sürücüsü olarak görev yapmıştı. Findeisen şöyle dedi, "Benim görevim. . . Yaklaşık kırk kişinin yüklü olduğu aracı sürmekti. Erkekler, kadınlar ve çocuklar vardı. . . Minibüs kapıları sürgüyle kapatıldı ve boru takıldı. . . Kasabadan geçerek tanksavar hendeklerine gittim. Aracın kapıları orada açıldı. . . cesetler tanksavar hendeklerine atıldı."[8] (Darmstadt, Batı Almanya'daki yargılama, 1967)
Einsatzkommando 6'nın lideri Robert Mohr, Ukrayna'nın Stalino şehrindeki (günümüzde Donetsk) faaliyetleri hakkında şöyle ifade verdi: "Sonderkommando gaz minibüsünün sadece dışını gördüm. . . büyük bir kargo minibüsüne benziyordu. Penceresi yoktu."[9] (Wuppertal, Batı Almanya'daki yargılama, 1962)
Minsk gettosundan (Belarus) bir Yahudi olan Boris Dobin, Minsk'teki gaz minibüslerinin kullanımıyla ilgili ifadesinde şunları söylemiştir: "Kurbanlar egzoz gazıyla öldürecek teçhizatla donatılmış araçlara dolduruldu. Bu araçların, tümüyle metalden yapılmış kargo bölmeleri vardı. Gettolardan getirilen mahkumlar bu araçlara 'gaz minibüsleri' diyordu."[10] (Essen, Batı Almanya'daki yargılama, 1964)
Yahudi bir doktorla evli olan İsveçli Hedwig Schönfein, kocası ve kızıyla birlikte Yugoslavya'nın başkenti Belgrad'daki Semlin kampında gözaltına alındı. 8 veya 9 Mayıs 1942 günü Hedwig'in kocası bir gaz minibüsüyle götürüldü. Hedwig'in canı, Yahudi olmadığı için bağışlanmıştı. Hedwig daha sonra bir Yugoslav mahkemesinde şöyle ifade vermiştir "kafileler büyük, koyu gri renkli hava geçirmez minibüslerle götürüldü. Araç yüzlerce insan alabilirdi. Koltuk yoktu." [11] (Cologne, Batı Almanya'daki yargılama, 1952)
Dolayısıyla; Kharkov (Sovyetler Birliği), Kiev (Kırım), Stalino (Ukrayna), Chelmno (Polonya), Poltava (güney Ukrayna), Baranovichi (Belarus), Minsk (Belarus), Kafkaslar (Sovyetler Birliği), Belgrad (Yugoslavya) ve Riga'daki (Letonya) failler, sağ kurtulanlar ve şahitler, benzer araçları ufak tefek farklılıklarla tarif etmiştir.
Sonuç:
Failler, sağ kurtulanlar ve görgü tanıkları, tüm önemli noktalarda birbirlerini destekleyecek ifadeler vermiştir. Gaz minibüsleri vardır. Naziler ve işbirlikçileri, Chelmno'daki ve Doğu'daki ölüm kamplarında Yahudileri ve başkalarını öldürmek için bu minibüsleri kullanmıştır.
NOTLAR
[1] Ingrid Weckert, "Gaz Minibüsleri: Kanıtların Eleştirel Bir Değerlendirmesi" ("4.1. Rus 'Cinayet Minibüsleri'") ve ("4.2.2. 'Gaz Minibüslerinin' Tarifi ") http://www.vho.org/GB/Books/dth/fndwagon.html.
[2] Jacob Grojanowski bir takma addı. Chelmno'dan birkaç kişi kaçtığı için, Grojanowski'nin gerçek kimliği uzun süre tartışma konusu oldu. Bazıları gerçek adının Szlamek Bajler olduğunu söylemektedir. (Bkz. "Szlamek Bajler, namı diğer Yakov Grojanowski: Chelmno Waldlager Üzerine Notlar, Ocak 1942") s. 2/8 http://www.deathcamps.org/occupation/bajler.html.) Başkaları da Grojanowski'nin kimliğinin, Shlomo (veya 'Szlamek') Winer olduğunun kesin olarak ortaya çıkarıldığına inanmaktadır. (Bkz. Jonathan Harrison, Robert Muehlenkamp, Jason Myers, Sergey Romanov ve Nicholas Terry, Belzec, Sobibor, Treblinka: Holokost İnkârı ve Reinhard Operasyonu. Mattogno, Graf ve Kues'in Yalanlarının Eleştirisi, s. 46-47 http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust.html Przemyslaw Nowicki'nin 'Zanim "przybył z zaświatów," nazywał się Winer. Krag rodzinny i konspiracyjny Szlamka, uciekiniera z ośrodka zagłady w Chełmnie nad Nerem, Zagłada Zydow, 2009, s.162-192) kitabından alıntı.
[3] Oneg Shabbat (İbranice) veya Oyneg Shabbes (Yidiş), Varşova gettosunda Yahudi tarihçi Dr. Emanuel Ringelblum'un liderliğini yaptığı bir grubun kod adıydı. Grupta tarihçiler, yazarlar, hahamlar ve sosyal hizmetler görevlileri vardı. Grup kendisini, gettodaki hayatın kroniğini çıkarmaya vakfetmişti. Gettodaki hayatı tarif eden belgeleri, şahitlikleri, makaleleri, günlükleri, çizimleri ve diğer materyalleri topluyorlardı. Toplama işlemi Eylül 1939'da başlayıp Ocak 1943'te sona erdi. Getto tasfiye edilmeden önce materyaller üç süt kutusu ve on metal kutunun içine koyularak, gettonun üç ayrı yerine gömüldü. Süt kutularının ikisi 1946 yılında, on kutu ise 1950 yılında bulundu. Üçüncü zula henüz bulunamadı. Diğer iki buluntudaki koleksiyon 6.000 kadar belge içermektedir ve Varşova'daki Yahudi Tarih Enstitüsü'nde arşivlenmiştir.
[4] Martin Gilbert, Holokost: ikinci Dünya Savaşı Sırasında Avrupa Yahudilerinin Tarihçesi (Holt, Rinehart ve Winston, 1985), s. 255. Raporun tümünü 252-279 sayfalarda okuyabilirsiniz.
[5] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi (Yale Üniversitesi Yayınları, 1993), s. 57.
[6] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi, s. 67.
[7] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi, s. 61-62.
[8] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi, s. 62.
[9] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi, s. 63.
[10] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi, s. 59-60. Ayrıca bkz.: s. 77.
[11] Eugen Kogon, Hermann Langbein ve Adalbert Rückerl, editörler, Nazi Toplu Katliamları: Zehirli Gaz Kullanımının Belgesel Tarihi, s. 71. Ayrıca bkz.: s. 61-62.