Bu yayın şu dillerde de okunabilir: English Français Español العربية فارسی Русский
Hem sağ kurtulan Yahudiler hem de Nazi failler, Reinhard Operasyonu ölüm kamplarında kullanılan ceset yakma ızgaralarını tarif etmiştir. Bu ızgaraların işe yaradığını nereden biliyoruz?
Holokost inkârcılarının iddiası:
Reinhard Operasyonu; Treblinka, Sobibor ve Belzec ölüm kamplarındaki ceset yakma ızgaralarının tasarımı hatalıydı ve işe yaramazdı.
Gerçekler şunlardır:
Nazilerin görgü tanıklıklarından elde edilen kanıtlar, ızgaraları beton bloklardan ve çelik tren raylardan yaptıklarını göstermektedir. Bu ızgaralar, üzerine benzin veya yağ dökülmüş yakıtla dolu bir çukurun üzerinde kullanılıyordu. Kurbanlarının cesetlerini yakmak için kurdukları bu sistem ilkel ama etkiliydi.
Holokost inkârcıları ceset yakma ızgaraları hakkında özellikle ne diyor?
Kendisine "Denierbud" adını takan Amerikalı Holokost inkârcısı ve YouTuber, "açık havada ceset yakma işlemini" daha iyi anlamak için, Reinhard Operasyonu ceset yakma ızgaralarını taklit etme amacı taşıyan bir deney yaptı. Denierbud bir plajda, üzerine beton bloklara dayanan bir ızgara koyduğu kamp ateşi yaktı. Daha sonra bu ızgaranın üzerinde 5,5 kilogramlık (12,5 pound) bir kuzu bacağı yaktı. Düzenli aralıklarla odun ekleyerek, ateşi saatlerce besledi. Denierbud, sonunda deneyin başarısız olduğuna karar verdi. Ateş, kuzu bacağını yakarak küle çevirmedi. Bu deneye dayanarak, "Almanların bu işi bu şekilde yapmayacağı" sonucuna ulaştı. Almanların "en azından ortaçağ teknolojisi olan yüksekliği ayarlanabilir bir ızgara kullanacağına" inanmaktadır[1]
Ceset yakma ızgaralarının yapılma şekli:
Belzec veya Sobibor'da, imha alanında çalışmış ve cesetleri yakmış Yahudilerden sağ kurtulan olmamıştır. Treblinka'da, alanda çalışmış ve ceset yakma ızgaralarını doğrudan tarif edebilen iki kişi Yankiel Wiernik ve Chil Rajchman (Henryk Riechman olarak da tanınır) sağ kurtulmuştur. Hem Wiernik, hem de Rajchman, ceset yakma işlemini genel olarak tarif etmektedir ama ızgaraların yapısına ilişkin ayrıntı vermemektedirler. Ancak SS failleri, ceset yakma ızgaralarını çeşitli savaş suçları yargılamalarında tarif etmiştir.
Treblinka'daki imha alanının komutanı Heinrich Matthes, Düsseldorf, Almanya'daki ilk Treblinka yargılamasında (1964) şöyle ifade vermiştir: ". . .raylar ve beton bloklar birlikte yerleştirildi. Rayların üzerine cesetler yığıldı. Rayların altına çalılar koyuldu. Odunların üzerine petrol döküldü. Bu sayede sadece yeni yığılmış cesetler değil, mezardan çıkarılmış olanlar da yakıldı."[2]
Treblinka'da muhafızlık yapmış Ukraynalı Pavel Leleko da ızgarayı tarif etti: "1 metre derinliğinde, 20 metre uzunluğunda çimentodan yapılmış bir çukur şeklindeydi. Çukurun duvarlarından biri boyunca uzanan dört sıra rayla birlikte, üstünde bir dizi fırın vardı. Cesetler rayların üzerine yatırılıyor, fırında yanan ateşle alev alıp yanıyordu."[3]
Sobibor'u 1942 yılı sonlarında ziyaret eden Karl Streibel, "tren raylarından yapılmış fırının, taştan bir kaide ile desteklendiğini" söylemiştir[4].
O zamanlar ceset yakma fırınları genellikle bir çukurun üzerine kuruluyordu. Çukur boyunca uzanan rayları, beton bloklar destekliyordu. Yakıt ızgaranın altına yerleştirilir, üzerine benzin veya gaz dökülürdü.[5]
Ceset yakma ızgaraları bu kadar verimsizdiyse, neden Dresden'de çok işe yaradılar?
Şubat 1945'te Müttefiklerin Dresden, Almanya'da düzenlediği hava saldırısı sonucunda, Altmarkt adlı merkezi meydanda 6.865 ceset yanmıştır.[6] Londra'daki Yüksek Mahkeme'nin Holokost inkârcısı, ırkçı ve antisemit ilan ettiği David Irving, Dresden hava saldırısı ile ilgili, 1963 yılında yazdığı kitabında ızgaranın tasarımını ve ceset yakma işlemini tarif etmektedir: "Çelik kirişler Altmarkt'taki Renner mağazasının yıkıntılarından vinçle çıkarılmış ve bir araya getirilmiş kumtaşı bloğu yığınlarının üzerine gelişigüzel serilmişti. Altı metre uzunluğunda devasa bir ızgara inşa ediliyordu. Çelik kiriş ve çubukların altına odun ve saman yığınları sokuşturulmuştu. Izgaranın üzerine, aralarına saman yerleştirerek, her seferinde dört-beş yüz ceset yığılıyordu. . . Sonunda litrelerce benzin. . . kurban yığınlarının üzerine döküldü. Kıdemli bir subay Altmarkt meydanını gereksiz kalabalıktan temizledi ve ceset yığınını ateşe verdi. Dresden Altmarkt'ın merkezinden bir kez daha koyu, kara bir duman yükseliyordu."[7]
David Irving'in söylediği bir şeye itimat etmek akıllıca olmaz. Ancak, Dresden: 13 Şubat 1945 Salı kitabının (2004) yazarı Frederick Taylor, Dresden hava saldırısıyla ilgili güvenilir bir açıklama yapmıştır. Irving'in, ızgaranın tasarımı ve yakma işlemiyle ilgili anlattıklarını doğrulamaktadır. Taylor, "görevin etkili bir biçimde tamamlandığı" sonucuna varmıştır.[8]
Dolayısıyla hem Taylor'a hem de Irving'e göre cesetler, Reinhard Operasyonu ölüm kamplarındaki ceset yakma fırınlarıyla neredeyse aynı yöntem kullanılarak kül ve kemik parçalarına dönüştürülmüştür.
"Ortaçağa ait," yüksekliği ayarlanabilir ızgaralar mı?
Denierbud, kamplarda gerçekleştirilen sözde ceset yakma işleminin o kadar ilkel olduğunu iddia etmektedir ki, ona göre "yüksekliği ayarlanabilir" ızgaralar kullandıklarını öne sürdüğü ortaçağ insanları bile yüz binlerce cesedi daha etkili biçimde yakmayı bilirdi. Ancak, bu "yüksekliği ayarlanabilir" ızgaranın neye benzediğiyle, nasıl çalıştığıyla veya böyle bir ızgaranın nerede kullanıldığıyla ilgili hiçbir kanıt ortaya koymamaktadır. Denierbud'un ortaçağdaki "yüksekliği ayarlanabilir" ızgaraların kullanımı hakkındaki yorumları kanıt değeri taşımamaktadır.
Sonuç:
Almanların görgü tanıklıklarından elden edilen kanıtlar, yüksekliği sabit ızgaraları beton bloklardan ve çelik tren raylarından yaptıklarını göstermektedir. Bu ızgaralar, üzerine benzin veya yağ dökülmüş yakıtla dolu bir çukurun üzerine yerleştirilmişti. Kurbanlarının cesetlerini yakmak için kurdukları bu sistem ilkel ama etkiliydi.
Treblinka imha kampındaki, orijinal ceset yakma çukuruna benzeyen taş anıt. Adrian Grycuk/Kullanıcı:Boston9, Fotoğrafı kırpan kullanıcı:Poeticbent [CC BY-SA 3.0 pl (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/deed.en)], Wikimedia Commons aracılığıyla
NOTLAR
[1] Bkz. "Holokost'un Üçte Biri" http://www.youtube.com/watch?v=taIaG8b2u8I yaklaşık 3:03 ve 3:05. dakikalarda.
[2] Yitzhak Arad, Belzec, Sobibor, Treblinka: Reinhard Operasyonu Ölüm Kampları (Indiana Üniversitesi Yayınları, 1987), s. 174 alıntı Treblinka-Franz, Band 10, s. 2057.
[3] "Pavel Vladimirovich Leleko'nun Sorgusu," Sovyet Protokolleri, 20 Şubat 1945 http://www.nizkor.org/hweb/people/l/leleko-pavel-v/leleko-001.html. Leleko'nun "fırınları" muhtemelen çukurun içine çelik rayları desteklemek için aralıklı olarak yerleştirilmiş beton blokların oluşturduğu alt bölümlerdi. Bahsettiği "raylar", trenlerin üzerinde gittiği uzun metal şeritlerdir (çelik raylara dik uzanan ve altlarında bulunup destek sağlayan "bağlantı" veya ahşap kirişlerin aksine).
[4] Yitzhak Arad, Belzec, Sobibor, Treblinka: Reinhard Operasyonu Ölüm Kampları (Indiana Üniversitesi Yayınları, 1987), s. 172 alıntı Sobibor-Bolender, Band 9, s. 1743.
[5] Treblinka'daki ızgaranın tasarımını http://www.deathcamps.org/treblinka/pic/bigl1model32.jpg adresinde görebilirsiniz.
[6] Bunun resmini, http://www.iamthewitness.com/Bollyn/Eyewitness.to.Firebombing.of.Dresden.pdf adresindeki, Christopher Bollyn ve Helje Kaskel Bollyn'un "Estonyalı Vatanseverler Dresden'in Bombalanmasına Şahit Oldu, Nuremberg Yargılamaları: August Kuklane'nin Tarihi Yaşantısı (1923-2006)" kitabında görebilirsiniz.
[7] David Irving, Kıyamet 1945: Dresden'in Yıkımı (Focal Point Press, 2007), s. 234, 235. Bu bölüme, http://fpp.co.uk/books/Dresden/Apocalypse_2007.pdf adresinden ulaşılabilir.
[8] Frederick Taylor, Dresden: 13 Şubat 1945 Salı (Perennial, 2005), s. 350, 351.