این پست به این زبان ها نیز موجود است: English Français Español العربية Русский Türkçe
چه شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه اکثر یهودیان فرستاده شده به آشویتس- بیرکناو توسط نازی‌ها به قتل رسیده‌اند؟ آیا تعداد واقعی قربانیان در این به اصطلاح «کتابچه‌های ثبت مرگ و میر» آشویتس عنوان شده است؟
انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:
آشویتس-بیرکناو مرکز قتل‌عام یهودیان لهستان و اروپا نبوده است. در مجموعه گواهی‌های فوت اردوگاه (اصطلاحاً «کتابچه‌های ثبت مرگ و میر») – از بین تمام علل طبیعی – فقط ۶۹,۰۰۰ مورد فوتی در کل جمعیت زندانی گزارش شده است.
برای مثال، انکارکنندگان هولوکاست ادعا می‌کنند آشویتس- بیرکناو «یک اردوگاه برای یهودیانی بوده است که نمی‌توانستند کار کنند، از جمله بیماران و کهن‌سالان.»[۱] از آنجا که گشتاپو گواهی‌های فوت (کتابچه‌های ثبت مرگ و میر) را تهیه کرده است، انکارکنندگان هولوکاست عدد ۶۹,۰۰۰ را که برای مرگ زندانیان (یهودی و غیریهودی) در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر قید شده است، به عنوان رقم واقعی ذکر می‌کنند.[۲] در گواهی‌های فوت عنوان شده است که این زندانیان بر اثر تیفوس، «ضعف پیری»، «آنفلوانزا»، «ایست قلبی»، «ذات الریه» و سایر بیماری‌های جسمی طبیعی فوت کرده‌اند. بر اساس اظهارات انکارکنندگان، گواهی‌های فوت باعث می‌شود «اساس داستان قتل‌عام هولوکاست از اعتبار ساقط شود» – یعنی داستان کشتار دسته‌جمعی یهودیان توسط گاز سمی.[۳] انکارکنندگان هولوکاست ادعا می‌کنند این کتابچه‌ها نشان می‌دهد: «بیش از نیمی از زندانیان در اردوگاه‌های کار اجباری در آشویتس – نه کشته شده و نه با گاز به قتل رسیده‌اند – بلکه به دلایل طبیعی مرده‌اند. این یعنی امراض مسری مانند تب تیفوس، حصبه، گرسنگی، سرما، یا کار بیش از حد یا سایر دلایل متعدد طبیعی . . . شاید حداکثر ۴۰,۰۰۰ نفر در آشویتس به قتل رسیده باشند.»[۴]
واقعیت این است که:
در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر (Death Books) آشویتس- بیرکناو از کشتار ۹۰۰,۰۰۰ یهودی در اتاق‌های گاز در بدو ورود سخنی گفته نشده است. صرفاً تعداد زندانیان در جمع برده‌های کار (شامل ۲۳۰,۰۰۰ یهودی) بیان شده است؛ فقط گواهی فوت این زندانیان در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر لیست شده است.
کتابچه‌های ثبت مرگ و میر آشویتس چیست؟
کتابچه‌های ثبت مرگ و میر مجموعه گواهی‌های فوت متعلق به زندانیانی در آشویتس-بیرکناو است که ثبت شدند، به آنها شماره تخصیص داده شده و در آنجا فوت کرده‌اند. کتابچه‌های ثبت مرگ و میر فقط شامل موارد فوتی بین ۲۹ ژوئیه ۱۹۴۱ و ۳۱ دسامبر ۱۹۴۳ می‌شوند. اگرچه چندین جلد از این کتابچه‌ها از بحبوحه جنگ جان سالم به در نبردند، ۳۴۶ جلد از آنها در دفتر گشتاپو در آشویتس- بیرکناو باقی مانده است.
تاریخ صدور گواهی، نام و نام خانوادگی، اطلاعات تولد (تاریخ و محل) و اطلاعات وفات (تاریخ، ساعت، مکان و علت) در گواهی‌های فوت ثبت شده است. علت مرگ معمولاً ساختگی است. در ژانویه ۱۹۴۵ هنگام آزاد‌سازی آشویتس-بیرکناو توسط روس‌ها، کتابچه‌های ثبت مرگ و میر توسط آنها به مسکو برده شد. تا زمان انتشار این کتابچه‌ها جهت استفاده محققین در سال ۱۹۸۹ کسی از وجود آنها خبر نداشت. این کتابچه‌ها در سال ۱۹۹۱ به موزه دولتی آشویتس-بیرکناو بازگردانده شدند.
با وجود عدم ثبت تعداد در سوابق نازی‌ها از کجا بدانیم ۹۰۰,۰۰۰ یهودی در اتاق‌های گاز کشته شده‌اند؟
رودولف هس (Rudolf Höss) از اواسط سال ۱۹۴۱ تا دسامبر ۱۹۴۳ فرمانده آشویتس- بیرکناو بود که پس از آن به ریاست اداره کل ناظر بر تمام اردوگاه‌ها ارتقا یافت. هس در اوایل ماه مه سال ۱۹۴۴ مراجعت کوتاهی به آشویتس- بیرکناو داشت تا در طول عملیات مجارستان مجدداً فرماندهی را بر عهده بگیرد. پس از جنگ، هس دستگیر، محاکمه و محکوم شد و بخاطر نقش داشتن در عملیات راه‌حل نهایی اعدام شد. او قبل از اعدام خاطرات خود را نوشته و در آن عنوان کرده است: «در اصل، قرار بود تمام یهودیانی که به [آشویتس-بیرکناو] منتقل می‌شدند . . . بر اساس دستور هیملر بدون استثنا کشته شوند.» با این حال، به دلیلی نیاز به نیروی کار در صنعت تسلیحاتی نازی‌ها در سال ۱۹۴۲ تعدادی از یهودیان قوی پیکر را بعنوان کارگر نگه داشتند. بر اساس اظهارات هس: «واگن‌های باری یکی پس از دیگری تخلیه می‌شدند. یهودیان پس از به امانت گذاشتن کیف‌های خود باید یک به یک از مقابل یک پزشک شوتزشتافل عبور می‌کردند که این پزشک هنگام عبور این افراد در مورد تناسب جسمی آنها تصمیم‌گیری می‌گرد. آنهایی که از نظر او از نظر جسمی توانمند بودند بلافاصله در قالب گروه‌های کوچک به اردوگاه اسکورت می‌شدند. یهودیانی که برای کشتار با گاز انتخاب می‌شدند بدون سر و صدا به کوره‌های جسدسوزی برده می‌شدند.»[۵] فقط به آنهایی شماره داده می‌شد که برای کار انتخاب می‌شدند؛ به یهودیانی که به اتاق گاز فرستاده می‌شدند شماره داده نمی‌شد.
پری براد (Pery Broad)، یکی از اعضای گشتاپو در آشویتس- بیرکناو نحوه رفتار با افرادی را توضیح می‌دهد که برای بیگاری انتخاب می‌شدند: «زنان و دخترانی که زمانی شیک و سرحال بودند حالا سرشان تراشیده شده و شماره زندانی روی ساعد دست چپ آنها خالکوبی می‌شد؛ و روپوش‌هایی مانند کیسه با طرح راه‌راه آبی و سفید به آنها پوشانده می‌شد.»[۶] این زندانیان همانهایی هستند که در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر قید شده‌اند. این زندانیان مانند لیست موجودی کالاهای یک کار تجاری اکنون جزو دارائی‌های رایش سوم بودند. در نتیجه، باید مانند موجودی کالا رهگیری می‌شدند: تعداد و موقعیت آنها در هر زمانی قابل شناسایی بود. اطلاعات ۹۰۰,۰۰۰ زن و مرد و کودک یهودی که مستقیماً به اتاق‌های گاز فرستاده شدند در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر قید نشده است.
از آن جایی که براد در دفتر گشتاپو در آشویتس- بیرکناو کار می‌کرد، اطلاعات ارزشمندی در رابطه با روند حفظ سوابق، از جمله تهیه کتابچه‌های ثبت مرگ و میر، در دست داشت. براد گفت: «وقتی اداره کل امنیت رایش اطلاعات مربوط به یکی از جابجایی‌های قبلی را درخواست می‌کرد، به صورت یک قاعده هیچ چیزی قابل اثبات نبود. لیست جابجایی‌های گذشته از بین برده شده بود. در آشویتس هیچکس نمی‌توانست چیزی از سرنوشت یک شخص پیدا کند. . . در حال حاضر پس از تخلیه آشویتس و سوزاندن تمام اسناد و سوابق، سرگذشت میلیون‌ها نفر در ابهام کامل قرار دارد. هیچ یک از لیست‌های ورود کاروان دیگر وجود ندارد.»[۷]
![Pery Broad, Procès de Francfort (1964-1965). By Ryza Jane, BSPSYCH grad published on en:WP under Creative Commons license (https://en.wikipedia.org/wiki/File:Perybroad.jpg) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)], via Wikimedia Commons.](https://www.hdot.org/wp-content/uploads/2016/07/wiki_PeryBroad_AB2_500.jpeg)
پری براد، Procès de Francfort (۱۹۶۴-۱۹۶۵). توسط Ryza Jane، گارد BSPSYCH اتشار یافته به زبان انگلیسی: WP تحت مجوز Creative Commons (https://en.wikipedia.org/wiki/File:Perybroad.jpg) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)]، در ویکی‌انبار.
.jpg){kind=link}
بازماندگانی که شاهد عینی ورود افراد جدید بودند به اتاق گاز فرستاده می‌شدند:
استانیسلاو یانکوفسکی در سال ۱۹۴۳ یکی از اعضای یگان ویژه مرگ در اتاق گاز/جسدسوزی ۵ در آشویتس- بیرکناو بود. یانکوفسکی پس از جنگ استشهادی را به مقامات روس ارائه داد: «باید تأکید کنم فقط افرادی که قرار بود انواع کارهای مختلف را انجام دهند در دفتر ثبت توانمندی‌های زندانیان ثبت شده و به آنها شماره اردوگاهی داده می‌شد. در مواردی که افراد مستقیماً از کاروان به اتاق گاز فرستاده می‌شدند . . . هیچ شماره اردوگاهی داده نمی‌شد و سابقه‌ای ثبت نمی‌شد . . .» یانکوفسکی افزود: «حدود ۳۰% کاروان‌های ورودی در آن زمان [از یهودیان مجارستان] . . . برای استقرار در اردوگاه انتخاب می‌شدند . . . بقیه توسط گاز قتل‌عام شده و در کوره‌های جسدسوزی سوزانده می‌شدند.»[۸]
اکثر یهودیان تازه‌وارد بدون ثبت‌نام به مرگ محکوم می‌شدند:
فرانچسک پیپر، دانشمند و مورخ لهستانی، تحقیقات گسترده‌ای را در رابطه با مجموع تعداد افرادی انجام داده است که (از ۱۹۴۰ تا ۱۹۴۵) از سراسر اروپا به آشویتس- بیرکناو فرستاده شدند. پایپر چنین نتیجه‌گیری می‌کند که تعداد کل افراد ارسال شده به آشویتس- بیرکناو حداقل ۱٬۳۰۵٬۰۰۰ نفر بوده است. این عدد شامل یهودیان، روما‌ها، اسرای جنگی شوروی و زندانیان غیریهودی از سایر ملیت‌ها می‌باشد. تعداد کل یهودیان ارسال شده به آشویتس- بیرکناو بعنوان بخشی از این عدد حدود ۱٬۰۹۵٬۰۰۰ بوده است که از بین آنها حداقل ۸۶۵٬۰۰۰ نفر بلافاصله به قتل رسیده‌اند. یهودیان بازمانده – حدود ۲۳۰٬۰۰۰ نفر – برای کار اجباری به اردوگاه فرستاده می‌شدند.[۹] از میان آنهایی که بعنوان برده کاری پذیرفته می‌شدند حدود ۱۸۸٬۰۰۰ نفر به سایر اردوگاه‌ها منتقل شده و بنابراین مستقیماً در آشویتس- بیرکناو کشته نشده‌اند. آنه فرانک (Anne Frank) و خواهرش مارگوت (Margot) که در اردوگاه کار اجباری برگن-بلسن (Bergen-Belsen) مردند و الی ویسل (Elie Wiesel) که از اردوگاه کار اجباری بوخنوالد آلمان آزاد شد از جمله این افراد می‌باشند.
پایپر توانست سرگذشت کاروان‌های یهودیان که به آشویتس- بیرکناو آمده بودند را رهگیری کند. برای مثال، در ۱۰ اوت ۱۹۴۳ کاروانی شامل حدود ۳٬۰۰۰ لهستانی یهودی از سوسنوویتز لهستان: «پس از پایان انتخاب به ۱۰۰ مرد از ۱۳۶۳۰۳ تا ۱۳۶۴۱۲ و ۱۹۵ زن از ۵۴۳۳۲ تا ۵۴۵۲۶ شماره داده شد و به اردوگاه فرستاده شدند. قریب به ۲٬۷۰۰ نفر دیگر در اتاق‌های گاز کشته شدند.»[۱۰]
نتیجه‌گیری:
اظهارات انکارکنندگان هولوکاست مبنی بر قید شدن تعداد واقعی مرگ و میر در آشویتس- بیرکناو در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر نادرست است. در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر از کشتار ۹۰۰٬۰۰۰ یهودی در بدو ورود به آشویتس- بیرکناو سخنی گفته نشده است. برخی اوقات حتی تعداد این تازه‌واردها به درستی شمارش نشده و بسیار کمتر ثبت شده است. صرفاً به زندانیان در جمع برده‌های کار (شامل ۲۳۰٬۰۰۰ یهودی) شماره داده شده است؛ فقط این زندانیان در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر ثبت شده‌اند.
یادداشت‌ها
[۱] مارک وبر، «صفحاتی از کتابچه‌های ثبت مرگ و میر آشویتس: گواهی‌های فوتی که برای مدت‌ها مخفی باقی مانده بودند، ادعاهای نسل‌کشی را از درجه اعتبار ساقط می‌کنند» ژورنال مرور تاریخ، پاییز ۱۹۹۲، (جلد ۱۲، شماره ۳) در www.ihr.org/jhr/v12/v12p265_Weber.html.
[۲] اکثر زندانیان ثبت‌شده در کتابچه‌های ثبت مرگ و میر کاتولیک رومی (۳۱٬۸۱۴ نفر – ۴۶.۸٪) و یهودی («موسوی») (۲۹٬۱۲۵ نفر – ۴۲.۸٪) بودند. سایر زندانیان متعلق به فرقه‌های زیر بودند: ارتودوکس یونانی (۳.۶٪)، پروتستان لوتری (۳.۴٪) و کاتولیک یونانی (۱.۶٪). در این گواهی‌های فوت، «مذهب» ۱٬۲۷۵ نفر (۱.۹٪) خالی گذاشته شده است.
[۳] مارک وبر، «صفحاتی از کتابچه‌های ثبت مرگ و میر آشویتس: گواهی‌های فوتی که برای مدت‌ها مخفی باقی مانده بودند، ادعاهای نسل‌کشی را از درجه اعتبار ساقط می‌کنند» ژورنال مرور تاریخ، پاییز ۱۹۹۲، (جلد ۱۲، شماره ۳).
[۴] قاضی چارلز گری، انکار هولوکاست در دادگاه، حکم دادگاه (8.20, ii) به استناد دیوید ایروینگ، سخنرانی در مئرس، آلمان، ۹ مارس ۱۹۹۰.
[۵] رودولف هس، دلال مرگ: خاطرات فرمانده شوتزشتافل در آشویتس، ویرایش توسط استیون پاسکولی (انتشارات پرامتوس بوکز، ۱۹۹۲)، صفحات ۳۴-۳۵، ۴۳-۴۴.
[۶] «بازدید شوتزشتافل از اردوگاه مرکزی آشویتس» (موزه دولتی آشویتس-بیرکناو، ۱۹۹۵)، صفحات ۱۳۲، ۱۳۳.
[۷] «بازدید شوتزشتافل از اردوگاه مرکزی آشویتس» (موزه دولتی آشویتس-بیرکناو، ۱۹۹۵)، صفحه ۱۴۲.
[۸] روبرت یان ون‌پلت، گزارش ون‌پلت («چهار: تصدیقات، ۱۹۴۵-۴۶»، یادداشت ۲۷۵).
[۹] فرانچسک پیپر، آشویتس: تعداد تلفات یهودیان، لهستانی‌ها و کولی‌ها. . . (کراکف، ۱۹۹۴)، صفحات ۵۱-۵۷.
[۱۰] دانوتا چک، واقعه‌نگاری آشویتس ۱۹۳۹-۱۹۴۵ (هنری هولت، ۱۹۹۷)، صفحه ۴۵۹.