آینزاتس‌گروپن: اعتبار گزارش‌های آینزاتس‌گروپن

چه شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه گزارش‌های آینزاتس‌گروپن معتبر هستند و جعل سند نیستند؟

انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:

در مورد اعتبار گزارش‌های آینزاتس‌گروپن: تردیدهایی «حداقل در حد دستکاری سند» وجود دارد.

واقعیت این است که:

اصل گزارش‌های آینزاتس‌گروپن کاملاً مستند هستند. در مورد اعتبار آنها تردیدی وجود ندارد. حتی در محاکمه آینزاتس‌گروپن هم وکلای مدافع اعتبار آنها را مورد تردید قرار ندادند. این دفاعیه در عوض بر رد اطلاعات موجود در گزارش‌ها متمرکز بود.

نظر انکارکنندگان هولوکاست در این مورد چیست؟

کارلوماتوگنو (Carlo Mattogno)، انکارکننده ایتالیایی هولوکاست، اعتبار گزارش‌های آینزاتس‌گروپن را با این ادعا رد می‌کند که «…برخی محققین تجدیدنظر طلب در خصوص اعتبار گزارش‌های رویداد تردید دارند و نظرشان این است که حداقل سند در بخشی که ما روی آن کار می‌کنیم دستکاری شده است». از نظر ماتوگنو، «بنابراین تصور می‌شود که آلمانی‌ها ده‌ها هزار صفحه سند در مورد ارتکاب تیرباران دسته‌جمعی توسط آینزاتس‌گروپن توزیع کرده‌اند، سپس کاملاً ناگهانی متوجه شده‌اند باید اجساد را از خاک بیرون کشیده و آتش بزنند اما فراموش کرده‌اند که اسناد سوزاندان را از بین ببرند!». او اشاره می‌کند که «تصور می‌شود متفقین در دفاتر RSHA در برلین گزارش‌ها را پیدا کرده‌اند. اینکه آلمانی‌ها با اینکه می‌توانسته‌اند به موقع چند کپه کاغذ را بسوزانند، اما اجازه داده‌اند که این نوع مطالب متهم‌کننده به دست دشمنان‌شان بیفتد، بسیار عجیب است».[۱]

گزارشات آینزاتس‌گروپن به چه مواردی اطلاق می‌شوند؟

همچنان که آینزاتس‌گروپ‌های A‏، B‏، C و D پشت سر ارتش آلمان نازی به سمت اتحاد جماهیر شوروی حرکت می‌کردند، به زیرواحدهایی تقسیم شدند و در مناطق تعیین‌شده پخش شدند.

هر زیرواحد گزارشی در مورد فعالیت‌های آنها در این زمینه جمع‌آوری می‌کرد و حدود یک بار در هفته به مرکز فرماندهی آینزاتس‌گروپ‌های (A‏، B‏، C یا D) تحویل می‌دادند. در هر یک از چهار مرکز فرماندهی آینزاتس‌گروپ، گزارش‌های منفرد دریافتی از زیرواحدها در یک گزارش کلی گردآوری می‌شد. آنها این گزارش را یک بار در هفته با تلکس، رادیو یا پیک به دفتر راینهارد هایدریش (Reinhard Heydrich) در برلین ارسال می‌کردند. به این‌ها گزارش‌های فعالیت و موقعیت پلیس امنیت (Activity and Situation Reports of the Security Police) و شوتزشتافل در USSR (ASRها) گفته می‌شد.

در برلین، گزارش‌های فعالیت و موقعیت از هر چهار آینزاتس‌گروپن در یک گزارش جامع به نام گزارش‌های وضعیت عملیاتی (Operational Situation Reports) یا (OSR) گردآوری می‌شد. تاریخ این گزارش‌ها از ژوئن ۱۹۴۱ تا ۱ مه ۱۹۴۲ بود. گزارش‌های OSR در اختیار مقامات در همه نیروهای دولت نازی از جمله ارتش آلمان نازی قرار می‌گرفت.

اسناد بر جامانده مربوط به فعالیت‌های آینزاتس‌گروپن عبارتند از:

• یازده گزارش موقعیت و فعالیت (Activity and Situation Reports) فرماندهان منفرد آینزاتس‌گروپن، از تاریخ ۳۱ ژوئیه ۱۹۴۱ تا ۳۱ مارس ۱۹۴۲.
• تقریباً کل مجموعه ۱۹۵ گزارش وضعیت عملیاتی در برلین آماده شدند (تنها یکی از این سری مفقود شده است). تاریخ این گزارش‌ها از ژوئن ۱۹۴۱ تا ۱ مه ۱۹۴۲ است.[۲]
• پنجاه و پنج گزارش از قلمروهای اشغالی شرقی (Occupied Eastern Territories). گزارش‌های OSR در مه ۱۹۴۲ قطع شدند و گزارش‌های قلمروهای اشغالی شرقی جای آنها را گرفت که باقیمانده سال ۱۹۴۲ و کمی از سال ۱۹۴۳ را شامل می‌شوند. این گزارش‌ها در برلین گردآوری شدند و هفته‌ای یک بار جمعه‌ها منتشر می‌شدند.
• دو گزارش جامع توسط فرانتس اشتالکر، رئیس آینزاتس‌گروپ A آماده شدند. این گزارشات طولانی (۱۳۰ تا ۱۵۰ صفحه) از طریق کانال‌های گزارش‌دهی منظم ارسال نشدند. اولین گزارش اشتالکر در مورد همه فعالیت‌های آینزاتس‌گروپ A به تاریخ ۱۴ اکتبر ۱۹۴۱ بود. گزارش دوم تاریخ مشخصی ندارد اما به نظر می‌رسد مربوط به ماه فوریه ۱۹۴۲ باشد. گزارش دوم اشتالکر نسخه به روز شده گزارش اول است.[۳]
• یک گزارش طولانی از کارل یاگر (Karl Jäger)، فرمانده آینزاتس‌کماندو ‏(Einsatzkommando)‏ ۳ (زیر واحد آینزاتس‌گروپ A). این گزارش در مورد همه فعالیت‌های آینزاتس‌کماندوی ۳ از ۲۱ ژوئن ۱۹۴۱ تا ۱ دسامبر ۱۹۴۱ و لیستی از مجموع ۱۳۷,۳۴۶ یهودی که تیرباران شدند، می‌باشد. مکان، تاریخ و تعداد دقیق قربانیان یهودی برای هر روز لیست می‌شوند – ۱۱۳ عملیات در ۷۱ مکان متفاوت.[۴]

این گزارش‌ها در کجا کشف شدند؟

وقتی که روس‌ها برلین را آزاد کردند، بسیاری از اسناد توقیف شده نازی‌ها را با خود به شوروی بردند. این اسناد تا آغاز دهه ۱۹۹۰ در دسترس نبودند. اما روس‌ها در این کار نظم نداشتند: «وقتی روس‌ها در سال ۱۹۴۵ برلین را اشغال کردند بایگانی‌های رسمی آلمان را با جدیت و تلاش و نه از روی قوه تشخیص تفتیش کردند، برخی مستندات را به روسیه فرستادند، برخی را نابود کردند و بقیه را زیر پا رها کردند. درک سیستمی که آنها اغلب دارند – یعنی ریختن کاغذها روی زمین و انتقال قفسه‌های بایگانی که کاغذها داخل آنها بوده است، سخت است.»[۵] آمریکایی‌ها و بریتانیایی‌ها همه اسناد باقی‌مانده را جمع‌آوری کردند.[۶]

یک مجموعه کامل از ۱۹۵ سند OSR در طبقه چهارم مراکز فرماندهی گشتاپو در برلین کشف شد. این OSRها در ۳ سپتامبر ۱۹۴۵ به وسیله گروه اسناد شماره ۶۸۸۹ برلین، واحد ویژه مسئول پیدا کردن و توقیف اسناد آلمان پیدا شدند. رسید واحد ثبت نشان می‌داد که گزارش‌ها، غیر از موارد دیگر، بخشی از مجموعه‌ای به وزن دو تن شامل ۵۷۸ پوشه از اسناد بدست آمده از فایل‌های گشتاپو و RHSA بودند. دوازده کلاسور حاوی OSRها از شماره پوشه E316 تا E335 شماره‌گذاری شدند.

همه اسناد توقیف شده در یک مرکز موقت اسناد ذخیره شدند و در آنجا در وهله اول برای استفاده در تعقیب کیفری مجرمان جنگی مورد بررسی قرار گرفتند. به اسناد انتخاب شده شماره سریال‌های قبل از محاکمه داده شد و به دفتر تلفورد تیلور (Telford Taylor)، دادستان کل دادگاه نظامی بین‌المللی ( Chief Prosecutor at the International Military Trial) ارسال شدند. اسناد در آنجا فهرست شدند و به شعبه غربالگری و تجزیه و تحلیل بخش جمع‌آوری اسناد (Screening and Analysis Branch of the Documentation Division) به ریاست بنجامین فرنز (Benjamin Ferencz) ارسال شدند و در آنجا ارزش آنها به عنوان سند به طور دقیق‌تر بررسی شد. تحلیل‌گران اسناد، یک صفحه جلد تهیه کردند که سند، تاریخ آن، تعداد صفحات، منشاء سند، افراد ذکر شده در اسناد، خلاصه مطالب و نام فردی که تجزیه و تحلیل را انجام می‌داد و تاریخ تجزیه و تحلیل را توضیح می‌داد. از نسخه‌های اصلی کپی گرفته شد و نسخه‌های اصلی در گاوصندوق ضدحریق ذخیره شدند. ترجمه موثق از هر سند انجام شد. سرانجام حدود ۱,۶۰۰ تن سند از همه آلمان به این ترتیب بررسی شدند.[۷]

اوتو اُلِندُرف، رئیس آینزاتس‌گروپ D در شهادت خود در محاکمه نورنبرگ برای جنایت‌کاران بزرگ جنگی (1946/47)، گزارش‌های OSR را ذکر کرد اما هیچ‌کس سعی در پیدا کردن یا پیگیری این گزارش‌ها نکرد. حدود یک سال بعد، یک تحلیل‌گر توجه فرنز را به دوازده کلاسور جلب کرد. یکی از تحلیل‌گران، باربارا ریتر (Barbara Ritter)، هیجان فوق‌العاده زمانی را که کلاسورها پیدا شدند و کارکنان متوجه مطالب آن شدند، به خاطر می‌آورد. [۸]

فرنز به برلین پرواز کرد تا کشف خود را به تیلور نشان دهد. تیلور که مشغول تعدادی محاکمه دیگر بود زمان یا پرسنل لازم را برای پیگیری تعقیب کیفری جرایم آینزاتس‌گروپن نداشت، بنابراین فرنز در محاکمه آینزاتس‌گروپن به عنوان دادستان کل ایفای نقش کرد.[۹]

بعدها هم چندین گزارش دیگر از مقامات نازی کشف شد. گزارشات اشتالکر در حال حاضر در بایگانی مرکزی مسکو نگهداری می‌شوند و از قرار معلوم در شهر ریگا در لتونی یافت شده‌اند.[۱۰] گزارش یاگر در بایگانی مرکزی لیتوانی در ویلنا در لیتوانی نگهداری می‌شود.[۱۱]

کارلو ماتوگنو، انکارکننده هولوکاست، ادعا می‌کند که «بسیار عجیب بود» که این «مطالب متهم‌کننده» توقیف شدند زیرا آلمانی‌ها به راحتی می‌توانسته‌اند این اسناد را بسوزانند. این «تعجب» وقتی کمی کمتر می‌شود که می‌فهمیم که در آشوب عقب‌نشینی و سقوط رایش سوم، نازی‌ها به راستی چندین تن سند را نابود نکردند. در واقع، نازی‌ها یک تأسیسات حفظ اسناد کامل را که بعد از جنگ کشف شد (اکنون مرکز اسناد برلین نامیده می‌شود) فراموش کردند که نابود کنند. این گنجینه اسناد شامل ۱۱,۰۰۰,۰۰۰ کارت عضویت NSDAP، فایل‌های شخصی مأموران شوتزشتافل، اسناد مربوط به اعضای عادی و اسناد مربوط به دیگر سازمان‌های وابسته به NSDAP (شبه‌نظامی و ‌غیرنظامی) می‌با‌شد.[۱۲]آنقدر هم «عجیب»نیست که متفقین چنین اسنادی را بازیابی کردند. این امر به ویژه در مورد OSRها صدق می‌کند که در یک دفتر متروکه قدیمی در برلین که ساکنین آن یا فرار کرده یا مرده بودند، یافت شدند.

نتیجه‌گیری:

در واقع، متفقین تصور نمی‌کردند که اسناد ذکر شده در بالا را پیدا کنند. با سقوط قریب‌الوقوع رایش سوم، مقامات نازی دچار آشفتگی کامل شدند. همچنان که کشورهای اطراف آنها در حال از هم پاشیدن بود، آلمانی‌ها چندین تن مدرک را از خود بر جای گذاشتند و خیلی ساده فراموش کردند آنها را نابود کنند. در بین این اسناد مجموعه کاملی از گزارش‌ها در مورد آینزاتس‌گروپن وجود دارد.

در اینجا هم باید اشاره کنیم که: در محاکمه جنایت‌های جنگی آینزاتس‌گروپن، وکلای مدافع اعتبار OSRها را مورد تردیدقرار ندادند و در عوض ادعا کردند که اطلاعات گزارش‌ها غیرقابل اعتماد است (که تا حد زیادی غلط است!).

یادداشت‌ها

[۱] کارلو ماتوگنو و یوردن گراف،‌ تربلینکا: اردوگاه نسل‌کشی یا اردوگاه انتقالی؟ (انتشارات Theses & Dissertations (رساله‌ها و پایان‌نامه‌ها)، ۲۰۰۴)،‌ صفحه ۲۰۵ در http://vho.org/dl/ENG/t.pdf.

[۲] مجموعه کامل گزارشات را کتاب یتزاک آراد، ساموئل کراکوفسکی و ساموئل اسپکتور (ویراستاران)، گزارشات آینزاتس‌گروپن: گزیده‌هایی از کمپین اعزام جوخه‌های مرگ نازی علیه یهودیان در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی در ژوئیه ۱۹۴۱ تا ژانویه ۱۹۴۳ (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۸۹) مطالعه کنید. نسخه اینترنتی آنها را نیز می‌توانید در وب‌سایت http://www.holocaustresearchproject.org/einsatz/situationreport.html ملاحظه نمایید..

[۳] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحات ۱۵۲-۱۵۴.

[۴] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحات ۱۵۴-۱۵۸. نسخه کامل گزارش یاگر را می‌توانید در وب‌سایت http://fcit.usf.edu/holocaust/resource/document/DocJager.htm ملاحظه نمایید.

[۵] لوسین دوبروژیسکی، «اسناد ضبط‌شده نازی‌ها درباره قلع‌وقمع یهودیان در اتحاد جماهیر شوروی» در هولوکاست در اتحاد جماهیر شوروی: مطالعات و منابع درباره قلع‌وقمع یهودیان در قلمروهای تحت اشغال نازی‌ها در قلمروهای اشغالی اتحاد جماهیر شوروی، ۱۹۴۱-۱۹۴۵ (ام.ای. شارپ، ۱۹۹۳)، صفحات ۲۱۵-۲۲۱ (صفحه ۲۱۷ را ببینید).

[۶] جهت کسب اطلاعات بیشتر درباره انواع مختلف گزارشات در مورد فعالیت‌های آینزاتس‌گروپن، نوشته نیکلاس تِری تحت عنوان «گزارشات آینزاتس‌گروپن (Ereignismeldungen)» را در http://holocaust-history.org/intro-einsatz/einsatzgruppen-reports.shtml ملاحظه نمایید.

[۷] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحات ۱۳-۱۴.

[۸] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحات ۱۴، f۱۵.

[۹] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحه ۱۴.

[۱۰] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحات ۱۵۳، f۲۷. گزیده این سند به عنوان مدرک در دادگاه نظامی بین‌المللی در نورنبرگ (USSR 357a) ارائه شد.

[۱۱] رونالد هدلند، پیام‌های کشتار جمعی: مطالعه گزارشات آینزاتس‌گروپن درباره پلیس امنیت و خدمات امنیتی، ۱۹۴۱-۱۹۴۳ (انتشارات دانشگاه فیرلیه دیکینسون، ۱۹۹۲)، صفحه ۱۵۵.

[۱۲] مجموعه آرشیوهای ملی گزارشات ضبط‌شده خارجی (گروه ضبط ۲۴۲)‌ در http://www.archives.gov/research/captured-german-records/foreign-records-seized.html را ببینید.