جسدسوزی دسته‌جمعی عملیات راینهارد: طراحی گریل جسدسوزی

بازمانده‌های یهودی و جنایتکاران نازی هر دو گریل‌های جسدسوزی مورد استفاده در اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد را توصیف کردند. چه شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه این گریل‌ها کار می‌کرده‌اند؟

انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:

طرح گریل‌های جسدسوزی در اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد تربلینکا، سوبیبور و بلزک دارای مشکل بود و این گریل‌ها کار نمی‌کردند.

واقعیت این است که:

شواهد عینی خود نازی‌ها حاکی از آن است که آنها گریل‌ها را با بلوک‌های بتنی و ریل‌های راه‌آهن فولادی می‌ساختند. این گریل‌ها روی یک گودال پر از بنزین یا سوخت آغشته به نفت استفاده می‌‌شدند. این سیستم سوزاندن جنازه قربانیان، ابتدایی ولی کارآمد بود.

نظر انکارکنندگان هولوکاست در مورد گریل‌های جسدسوزی چیست؟

جهت «درک بهتر فرآیند جسدسوزی در فضای باز»، یک انکارکننده آمریکایی هولوکاست که خود را «دینایرباد» می‌نامد و ویدیوهایی را در YouTube به اشتراک می‌گذارد، برای شبیه‌سازی گریل‌های جسدسوزی عملیات راینهارد آزمایشی انجام داده است. دینایرباد یک آتش بزرگ روباز در ساحل روشن کرد و روی آن یک گریل روی بلوک‌های بتنی قرار داد. سپس روی گریل یک پای بره به وزن ۱۲.۵ پاوندی قرار داد. او چند ساعت آتش را روشن نگه داشت و در فاصله‌های زمانی منظم چوب بیشتری اضافه می‌کرد. سرانجام، دینایرباد نتیجه گرفت که این آزمایش با شکست مواجه شده است زیرا پای بره به خاکستر تبدیل نشد. بر اساس این آزمایش، او نتیجه گرفت که «آلمانی‌ها این کار را به این شیوه انجام نمی‌دادند». وی معتقد است آلمانی‌ها«دست‌کم تکنولوژی قرون وسطایی گریل با ارتفاع قابل تنظیم را پیاده‌ می‌کردند.»[۱]

گریل‌های جسدسوزی چگونه ساخته می‌شدند:

هیچ یهودی از بلزک یا سوبیبور که در ناحیه کشتار کار کرده باشد و اجساد را سوزانده باشد زنده مانده باشد، باقی نماند. اما دو بازمانده از تربلینکا -یانکل ورنیک (Yankiel Wiernik) و چیل راچمن (Chil Rajchman) (که با نام هنریک رایشمن نیز شناخته می‌شود) – وجود دارند که در این قسمت کار کردند و توانستند مستقیماً گریل‌های جسدسوزی را توصیف کنند. هم ورنیک و هم راچمن کلیات فرآیند وحشتناک جسدسوزی را توصیف کردند اما جزئیات ساخت گریل‌ها را بیان نمی‌کنند. با این حال، جنایتکاران شوتزشتافل در محاکم جنایات جنگی متعددی گریل‌های جسدسوزی را توصیف کردند.

هاینریش ماتس (Heinrich Matthes‌)، فرمانده منطقه کشتار در اولین دادگاه، در دوسلدورف آلمان ( ۱۹۶۴) شهادت داد: «… خطوط ریل‌آهن و بلوک‌های بتنی در کنار هم قرار داده می‌شدند. اجساد روی این ریل‌ها کپه می‌شدند. زیر این ریل‌ها خار و خاشاک گذاشته می‌شد. هیزم‌ها به آغشته بنزین می‌شد. به این ترتیب نه تنها اجساد به تازگی انباشته شده سوزانده می‌شدند بلکه اجساد از قبر بیرون کشیده شده هم سوزانده می‌شدند». [۲]

پاول للکو (Pavel Leleko)، یک نگهبان اوکراینی در تربلینکا نیز این گریل (توری) را توصیف کرده است: «به شکل یک گودال سیمانی با حدود یک متر عمق و ۲۰ متر طول بود. یک سری گریل وجود داشت که بالای آن با چهار ردیف ریل کشیده شده در کل طول یکی از دیوارهای گودال پوشیده شده بود. اجساد روی این ریل‌ها قرار می‌گرفتند و با شعله‌های سوزان در این گریل‌ها آتش گرفته و می‌سوختند.»[۳]

کارل اشترایبل که در اواخر سال ۱۹۴۲ از سوبیبور دیدن کرده است، اظهار می‌دارد «کباب‌پز ساخته شده از خطوط ریلی دارای فنداسیون سنگی بوده است».[۴]

در مجموع، گریل‌های جسدسوزی داخل یا روی یک گودال ساخته می‌شدند. بلوک‌های بتنی مسیرهای ریلی را در امتداد گودال تقویت می‌کردند. سوخت زیر گریل قرار می‌گرفت و با نفت یا بنزین آغشته می‌شدند.[۵]

اگر گریل‌های جسدسوزی آنقدر ناکارآمد بودند پس چرا در درسدن آنقدر خوب کار می‌کردند؟

در فوریه ۱۹۴۵، در پی حمله هوایی متفقین در درسدن آلمان، ۶,۸۶۵ جسد در میدان مرکزی به نام آلتمارکت سوزانده شدند.[۶] دیوید ایروینگ، که دادگاه عالی لندن او را انکارکننده هولوکاست، نژادپرست و یهودی‌ستیز اعلام کرد، طراحی این گریل ‌و فرآیند جسدسوزی را در کتاب سال ۱۹۶۳ خود در مورد حمله هوایی به درسدن توصیف کرد: «شاه‌تیرهای فولادی از خرابه‌های فروشگاه بزرگ رنر در آلتمارکت بیرون کشیده شدند و به طور ابتدایی در کنار کپه‌های جمع شده بلوک‌های ماسه‌سنگ گذاشته شدند. یک گریل بسیار بزرگ با طول بیش از بیست فوت بر پا شد. زیر شاه‌تیرها و میله‌های فولای دسته‌های زیر و رو شده هیزم و پوشال وجود داشت. اجساد به تعداد چهارصد یا پانصد جسد در یک زمان با هم، روی گریل کپه شده بودند و بین لایه‌ها پوشال بیشتری بود…. در آخر گالن‌های بنزین….روی توده‌های اجساد قربانیان ریخته شد. یک مامور ارشد همه تماشاگران غیرضروری را از میدان آلتمارکت بیرون کرد و کبریتی داخل این کپه انداخت. دوباره دود سیاه غلیظی از مرکز آلتمارکت درسدن در هوا پیچید و بالا رفت».[۷]

عاقلانه نیست که تنها به هر چیزی که دیوید ایروینگ می‌گوید تکیه کنیم. به هر حال، فردریک تیلور، نویسنده درسدن: سه‌شنبه، ۱۳ فوریه ۱۹۴۵ (۲۰۰۴)، در مورد حمله هوایی درسدن توضیحات معقولی ارائه می‌دهد. او توضیحات ایروینگ در مورد طراحی گریل و فرآیند کار را تأیید می‌کند. تیلور نتیجه می‌گیرد که «کار به نحو احسن انجام شد.» [۸]

بنابراین، از نظر تیلور و ایروینگ، اجساد با استفاده از یک روش تقریباً مشابه با گریل‌های جسدسوزی در اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد، تا اجزاء استخوان خاکستر شدند.

گریل‌های با ارتفاع قابل تنظیم «قرون وسطایی»

دنایرباد ادعا می‌کند که فرآیند جسدسوزی مطرح شده در اردوگاه‌ها آنقدر ابتدایی بود که حتی مردم قرون وسطی، که طبق ادعای او از گریل‌های «با ارتفاع قابل تنظیم»استفاده می‌کردند، می‌دانستند چطور صدها هزار جسد را به نحو موثری بسوزانند. اما او شواهدی درباره ساختار این گریل «با ارتفاع قابل تنظیم»، چگونگی کارکرد آن و اینکه چنین گریلی تا کنون در کجا استفاده شده است، ارائه نمی‌کند. تفکرات دنایرباد در مورد استفاده از گریل‌های «با ارتفاع قابل تنظیم» در قرون وسطی، به عنوان مدرک محکمه‌پسند فاقد ارزش است.

نتیجه‌گیری:

شواهد عینی از جانب خود آلمانی‌ها نشان می‌دهد که آنها گریل‌های با ارتفاع ثابت ساخته شده از بلوک‌های بتنی و مسیرهای ریلی فولادی ساختند. این گریل‌ها (توری‌ها) روی یک گودال پر از سوخت آغشته به نفت یا بنزین قرار داشتند. این یک سیستم ابتدایی، اما کارآمد برای سوزاندن اجساد قربانیان بود.

یادبود سنگی در اردوگاه نسل‌کشی تربلینکا شبیه گودال جسدسوزی اصلی. توسط آدریان گریکوک/کاربر:،Boston9 کراپ توسط کاربر:Poeticbent [CC BY-SA 3.0 pl (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/pl/deed.en)]، در ویکی‌انبار

یادداشت‌ها

[۱] یک‎سوم هولوکاست، حدود دقایق ۳:۰۳ و ۳:۰۵ را در http://www.youtube.com/watch?v=taIaG8b2u8I تماشا کنید.

[۲] یتزاک آراد بلزک، سوبیبور، تربلینکا: اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۱۹۸۷)، صفحه ۱۷۴ به استناد تربلینکا-فرانس دسته ۹، صفحه ۲۰۵۷.

[۳] «بازجویی پاول ولادمیروویچ للکو»، پروتکل‌های شوروی، ۲۰ فوریه ۱۹۴۵ در http://www.nizkor.org/hweb/people/l/leleko-pavel-v/leleko-001.html. احتمالاً «کوره‌های» للکو زیربخش‌های گودال ایجاد شده با بلوک‌های بتنی بودند که با فاصله درون گودال قرار داده شدند تا ریل‌های فولادی تقویت شوند. این «ریل‌هایی» که او به آنها اشاره می‌کند تیغه‌های فلزی بلندی هستند که ترن‌ها در امتداد آن‌ها حرکت می‌کنند (بر خلاف «رابط‌ها» یا تیرهای چوبی که عمود بر و زیر ریل‌های فولادی و برای تقویت قرار داده می‌شوند.)

[۴] یتزاک آراد، بلزک، سوبیبور، تربلینکا: اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۱۹۸۷)، صفحه ۱۷۲ به استناد سوبیبور-بولندر، دسته ۹، صفحه ۱۷۴۳.

[۵] طرح گریل تربلینکا را می‌توانید در http://www.deathcamps.org/treblinka/pic/bigl1model32.jpg ملاحظه کنید.

[۶] تصویر آن را می‌توانید در کریستوفر بولین و هلیه کاسکل بولین، «میهن‌پرستان استونیایی نظاره‌گر آتش‌باران درسدن، محاکمات نورنبرگ: زندگی تاریخی آگوست کوکلان (۱۹۲۳-۲۰۰۶)‌» در http://hugequestions.com/Eric/Kuklane_Dresden_eyewitness.pdf ملاحظه کنید.

[۷] دیوید ایروینگ، مکاشفه ۱۹۴۵: ویرانی درسدن (انتشارات فوکال پوینت، ۲۰۰۷)، صفحات ۲۳۴، ۲۳۵. این پیام را می‌توانید در http://fpp.co.uk/books/Dresden/Apocalypse_2007.pdf مشاهده کنید.

[۸] فردریک تیلور، درسدن: سه‌شنبه، ۱۳ فوریه ۱۹۴۵ (انتشارات پره‌نیال، ۲۰۰۵)، صفحات ۳۵۰، ۳۵۱.