مدارک عملیات راینهارد: استفاده از دستگاه حفاری

از کجا می‌دانیم نازی‌ها برای سوزاندن اجساد در اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد از دستگاه حفاری استفاده کرده‌اند تا آنها را بیرون بیاورند؟

انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:

تنها مدرکی که ثابت می‌کند نازی‌ها در اردوگاه‌های مرگ تربلینکا، بلزک و سوبیبور در عملیات راینهارد از دستگاه حفاری استفاده کرده‌اند دو نقاشی است که توسط یکی از بازماندگان تربلینکا کشیده شده است.

دقیق‌تر بگوییم، انکارکنندگان هولوکاست همچنین ادعا می‌کنند این دو نقاشی فی‌نفسه قطعی نیستند. این نقاشی‌ها که در دهه ۸۰ میلادی توسط اس. ویلنبرگ (S. Willenberg) کشیده شده‌اند تنها بخشی از اردوگاه تربلینکا را نشان می‌دهند که «در پس‌زمینه آن یک دستگاه حفاری!» وجود دارد.[۱]

واقعیت این است که:

شواهد متعددی از جمله عکس، سند و شهادت شهود عینی نشان می‌دهد نازی‌ها برای بیرون آوردن اجساد قربانیان از گورهای دسته‌جمعی در تربلینکا، بلزک و سوبیبور از دستگاه حفاری استفاده کرده‌اند.

حقایق استفاده از دستگاه حفاری در تربلینکا:

نقاشی‌های ساموئل ویلنبرگ مطمئناً تنها مدرکی نیست که ثابت می‌کند نازی‌ها در تربلینکا از دستگاه حفاری استفاده کرده‌اند. عکس‌ها، اسناد و شاهدان عینی نیز در رابطه با استفاده از دستگاه حفاری وجود دارند.

عکس‌ها: کورت فرانس آخرین فرمانده تربلینکا بود. علیرغم اینکه عکاسی توسط رئیس شوتزشتافل ممنوع شده بود، فرانس عکس‌های متعددی از اردوگاه گرفته است که شامل، دستگاه‌های حفاری، اتاق‌های گاز و گورهای دسته‌جمعی می‌باشد.[۲]

اسناد شامل:

• یک تلگراف از اودیلو گلوبوچنیک، فرمانده عملیات راینهارد در لوبلین، لهستان، به تاریخ ۴ سپتامبر ۱۹۴۲. وی در این تلگراف تأکید داشته بلافاصله دو دستگاه «بیل حفاری» از شرکت آگوست هارمز (August Harms Company) در هامبورگ آلمان تهیه شود.[۳]
• یک تلگراف از کریستین ویرث ناظر این سه اردوگاه به هانس کاملر (Hans Kammler) در برلین، به تاریخ ۲ ژوئن ۱۹۴۲. موضوع این تلگراف تحویل گرفتن دستگاه حفاری از شرکت لامچاک (Lamczak) در برلین. ویرث از این موضوع شکایت می‌کند که دستگاه حفاری تحویل گرفته شده آسیب دیده بوده و در لهستان قابل تعمیر نیست.[۴]
• سند باربری به تاریخ ۲۹ ژوئن ۱۹۴۳. این سند نشان می‌دهد نازی‌ها یکی از سه دستگاه حفاری در تربلینکا را مجدداً به شرکت لامچاک در برلین عودت می‌دهند.[۵]

شهادت شهود عینی موید این اسناد است:

در بلزک:

ماریا دانیل (Maria Daniel) یک بانوی لهستانی است که در نزدیکی بلزک زندگی می‌کرده است: «ما دستگاهی را می‌دیدیم که اجساد را از قبرها بیرون می‌آورد و آنها را درون آتش می‌انداخت [. . .] در آن زمان بوی وحشتناکی در کل منطقه می‌پیچید، بوی استخوان و لاشه سوخته انسان. از لحظه‌ای که آنها شروع به سوزاندن اجساد کردند بوی اجساد از تمام جهات اردوگاه به مشام می‌رسید. وقتی آلمانی‌ها سوزاندن اجساد را به اتمام رساندند اردوگاه را منحل کردند.»[۶]

رودولف ردر یکی از بازماندگان یهودی بلزک است: «ما گودال می‌کندیم، گورهای دسته‌جمعی عظیم [. . .] ما با بیل زمین را می‌کندیم اما دستگاهی هم بود که خاک را بر می‌داشت و بالا می‌آورد و کنار گودال‌ها می‌ریخت.»[۷]

هاینریش گلی (Heinrich Gley) یکی از محافظین شوتزشتافل بود که در اواخر جولای ۱۹۴۲ به بلزک رفت: «وقتی تمام اجساد را از گورها بیرون آوردند، یک تکاور ویژه تجسس زمین را به دقت بررسی و تمام باقیمانده‌ها – استخوان، گیره مو و غیره – را پیدا کرده و در آتش می‌ریخت. یک دستگاه حفاری مکانیکی دیگر نیز آورده شد تا کار تسریع شود. یک دستگاه حفاری از سوبیبور و دیگری از منطقه ورشو آورده شد که هاکنهولت اپراتور آن بود.»[۸]

در سوبیبور:

داو فرایبرگ (Dov Frieberg)، یکی از بازماندگان یهودی است که می‌گوید: «یک روز یک جرثقیل بزرگ با دو بیل غیر طبیعی به اردوگاه آورده شد. این جرثقیل را چند روز جنب لیگر (Lager) ۲ [ناحیه پذیرش] قرار دادند که گتزینگر (Getzinger) در آنجا مدتی طولانی روی آن کار می‌کرد و سپس آن را به لیگر ۳ [ناحیه مرگ اردوگاه] آوردند. پس از مدتی هوای اطراف ما بوی وحشتناک گندیدگی و گوشت سوخته گرفت و دود سیاهی از لیگر ۳ روی سر ما به هوا برخاست و آسمان را پر کرد.»[۹]

در تربلینکا:

فرانس اشتانگل، فرمانده تربلینکا: «احتمالاً اوایل ۱۹۴۳ بود. همان وقتی که دستگاه‌های حفاری را آوردند. اجساد با استفاده از این دستگاه‌ها از خندق‌های بزرگی که تا آن موقع [برای دفن کردن] استفاده شده بود بیرون آورده می‌شدند.»[۱۰]

ساموئل ویلنبرگ، یکی از بازماندگان تربلینکا: «ما که در لبه ۵ متری خاک ایستاده بودیم نوک جرثقیل را می‌دیدیم که قبلاً برای کندن گودال و ساختن خاکریز بین ما و تادشلاگر [ناحیه مرگ اردوگاه] استفاده می‌شد. حالا برای بیرون آوردن اجساد و پرت کردن آنها استفاده می‌شد. بیل دستگاه که به هوا بلند می‌شد اجساد را می‌دیدیم که از لابلای لبه‌های نیمه‌باز آن می‌افتادند [. . .] جرثقیل به سختی کار می‌کرد و روزها از پی هم اجساد را درون آتش سوزان می‌ریخت تا تمام شدند.»[۱۱]

شهادت شهود عینی از میان تماشاچیان لهستانی و یهودیان بازمانده و عاملان نازی این جنایت‌ها موید مدارک مستندی است که نشان می‌دهد نازی‌ها و همدستان‌شان در هر سه اردوگاه از دستگاه حفاری استفاده کرده‌اند.

نتیجه‌گیری:

نقاشی‌های ساموئل ویلنبرگ تنها مدرک اثبات استفاده از دستگاه‌های حفاری در تربلینکا نیست. اسناد دست اول، عکس‌ها و شهادت شهود عینی را وقتی کنار یکدیگر قرار دهیم بطور متقاعد کننده‌ای این ادعا را تأیید می‌کنند که نازی‌ها در تربلینکا، بلزک و سوبیبور از دستگاه‌های حفاری استفاده کرده‌اند. این دستگاه‌ها در ابتدا برای حفر گورهای دسته‌جمعی و سپس برای بیرون آوردن بقایا جهت سوزاندن استفاده می‌شدند.

یادداشت‌ها

[۱] کارلو ماتوگنو و یوردن گراف،‌ تربلینکا: اردوگاه نسل‌کشی یا اردوگاه ترانزیت؟ (انتشارات Theses & Dissertations (رساله‌ها و پایان‌نامه‌ها)، ۲۰۰۴)،‌ صفحه ۱۴۱ در http://vho.org/dl/ENG/t.pdf. طراحی‌ها را می توانید در کتاب ساموئل ویلنبرگ به نام نجات از تربلینکا، ویرایش ولادیسلاو ت. بارتوشفسکی، (باسیل بلک‌ول، ۱۹۸۹)، نمودارهای ۲ و ۳ مشاهده کنید. یکی از طراحی‌ها را می توانید در http://www.holocaustresearchproject.org/ar/treblinka/maps.html نیز ببینید.

[۲] بسیاری از تصاویر آلبوم فرانس از جمله دستگاه‌های حفاری، اتاق‌های گاز و گورهای دسته‌جمعی را می توانید در آدرس http://www.deathcamps.org/treblinka/photos.html ببنید.

[۳] برای مشاهده تصویر تلگراف و ترجمه آنها به زبان انگلیسی، «دستگاه‌های حفاری تربلینکا» به آدرس http://deathcamps.org/treblinka/excavators.html بروید.

[۴] برای مشاهده تصویر تلگراف و ترجمه آنها به زبان انگلیسی، «دستگاه‌های حفاری تربلینکا» به آدرس http://deathcamps.org/treblinka/excavators.html بروید.

[۵] جاناتان هریسون، روبرت مولن‌کمپ، جیسون مایرز، سرگی رومانف و نیکلاس تری بنام بلزک، سوبیبور، تربلینکا: انکار هولوکاست و عملیات راینهارد. نگاهی انتقادی به ادعاهای دروغین ماتوگنو، گراف و کوس، صفحه ۳۶۵ به استناد بازجویی ماریا دانیل، ۱۹۴۵/۱۰/۱۶، BAL B162/208 AR-Z 252/59، دسته ۱، صفحه ۱۱۵۴ در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust.html. جهت مشاهده نسخه PDF، یکی از گزینه‌های ‏Google Docs‏، Rapidshare یا Archive.org را انتخاب کنید.

[۶] یتزاک آراد، بلزک، سوبیبور، تربلینکا: اردوگاه‌های مرگ عملیات راینهارد (انتشارات دانشگاه ایندیانا، ۱۹۸۷)،‌ صفحه ۱۷۳ به استناد اسناد دادگاه محاکمه بلزک-اوبرهاوزر، دسته ۶، ۱۱۵۴.

[۷] رودولف ردر، «بلزک»، پولین: مطالعاتی درباره یهودیت لهستانی، جلد ۱۳: تمرکز بر هولوکاست و عواقب آن، ویرایش آنتونی پولونسکی (کتابخانه تمدن یهودی لیتمن، ۲۰۰۰)، صفحه ۲۸۰.

[۸] روبین اُنیل، بلزک: نمونه‌ای از راه‌حل نهایی: پاسخ هیتلر به سوال یهودیان («بلزک: فاز دوم، مرگ در بلزک: سوزاندن اجساد») در http://www.jewishgen.org/Yizkor/Belzec1/bel100.html#67r به استناد اسناد دادگاه TAL/ZStL، پرونده بلزک: اظهارنامه‌های هاینریش گلی و رابرت یورز، ۱۱ اکتبر ۱۹۶۱.

[۹] داو فرایبرگ، نجات یافته از سوبیبور (انتشارات گیفن هاوس، ۲۰۰۷)، صفحات ۲۶۶، ۲۶۷.

[۱۰] جاناتان هریسون، روبرت مولن‌کمپ، جیسون مایرز، سرگی رومانف و نیکلاس تری بنام بلزک، سوبیبور، تربلینکا: انکار هولوکاست و عملیات راینهارد. نگاهی انتقادی به ادعاهای دروغین ماتوگنو، گراف و کوس، صفحات ۴۴۵، ۴۴۶ در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust.html. جهت مشاهده نسخه PDF، یکی از گزینه‌های ‏Google Docs‏، Rapidshare یا Archive.org را انتخاب کنید.

[۱۱] ساموئل ویلنبرگ، نجات از تربلینکا، ویرایش ولادیسلاو ت. بارتوشفسکی، (باسیل بلک‌ول، ۱۹۸۹)، صفحه ۱۰۸.