گورهای دسته‌جمعی عملیات راینهارد: تحقیقات کرگ

چه شواهدی در دست داریم که نشان دهد گورهای دسته‌جمعی در اردوگاه مرگ تربلینکا وجود دارند؟

انکارکنندگان هولوکاست مدعی هستند که:

تکنولوژی نشان می‌دهد که خاک تربلینکا شواهدی از به‌هم‌ریختگی نشان نمی‌دهد. اگر تربلینکا یک اردوگاه مرگ با گورهای دسته‌جمعی بزرگ می‌بود، به‌هم‌ریختگی رخ داده قابل تشخیص می‌بود.

واقعیت این است که:

این ادعای انکارکنندگان هولوکاست غلط است. شواهد عکاسی و همچنین شواهد پزشکی قانونی بعد از جنگ وجود گورهای دسته‌جمعی را اثبات می‌کنند.

انکارکنندگان هولوکاست و معلومات نادرست آنها:

موسسه بازنگری‌های تاریخی (Institute of Historical Review) که یک سازمان انکار کننده هولوکاست مستقر در کالیفرنیا است تأکید می‌کند که در اکتبر ۱۹۹۹ یک تیم به سرپرستی انکارکننده استرالیایی هولوکاست، ریچارد کرگ (Richard Krege) «کل مکان تربلینکای دو و به ویژه بخش 'گورهای دسته‌جمعی' را به دقت بررسی کرد» و «هیچ به‌هم‌ریختگی مطابقت کننده با دفن صدها هزار جسد، یا حتی شواهدی که نشان دهد لایه‌های زمین تا بحال زیر و رو شده‌اند، پیدا نکردند. به علاوه، کرگ و تیم او شواهدی از گورهای جداگانه، باقیمانده‌های استخوان، خاکسترهای انسان یا خاکسترهای چوب پیدا نکردند.»[۱]

واقعیت در مورد «تحقیقات کرگ»:

کرگ ادعا می‌کند که در ۱۹۹۹-۲۰۰۰ از رادار نفوذ به زمین (GPR) برای بررسی اردوگاه‌های مرگ بلزک و تربلینکا استفاده کرد.

یک دستگاه GPR، که از قرار معلوم کرگ از آن استفاده کرد، شبیه یک ماشین چمن‌زنی است. وقتی که روی سطح زمین کشیده می‌شود یا هل داده می‌شود، ساختار خاک زیرین را نقشه‌برداری می‌کند. این دستگاه از امواج صوتی برای نقشه‌برداری خاک زیرین استفاده می‌کند و نتایج را روی صفحه کامپیوتر نمایش می‌دهد. کرگ ادعا می‌کند که GPR آنقدر حساس است که حتی مارک فرو رفته یک بیل در خاک را هم آشکار می‌کند.[۲]

کرگ می‌گوید که در سال ۱۹۹۹، همراه یورگن گراف (Jürgen Graf) انکارکننده سوئیسی هولوکاست و کارلو ماتوگنو، انکارکننده ایتالیایی هولوکاست، GPR را روی زمین‌های تربلینکا امتحان کردند و متوجه شدند که خاک «تقریباً بی‌نقص» و «دست‌نخورده انسان» است. کرگ نتیجه می‌گیرد که: «هیچ کدام یافت نشد: گورهای دسته‌جمعی، اجزاء اسکلت، خاکستر انسان، خاکستر چوب، درهم‌ریختگی خاک، ترکیبات یا آثار ساخت و ساز، بقایای درختان یا کُنده، حفره‌ها، دندان طلا.»[۳]

شواهد در مورد وضعیت زمین در تربلینکا:

قبل از اینکه در نوامبر ۱۹۴۳ تربلینکا تخلیه شود، ساختمان‌های اردوگاه با خاک یکسان شدند و با شن پوشیده شدند. گورهای دسته‌جمعی زیر‌ و رو شده بودند، بقایا سوزانده شدند و گودال‌ها دوباره پر و روی آنها دوباره پوشیده شد. گذشته از این، لهستانی‌های محلی در جستجوی اشیاء باارزش متعلق به یهودیان به قتل رسیده زمین را با حفر خاک پر از چاله کردند.

راشل اوئرباخ (Rachel Auerbach)، یک بازمانده از ورشو، در سال ۱۹۴۶ با پنج زندانی قبلی اردوگاه به تربلینکا رفت. آنها به چشم خود لهستانی‌هایی را دیدند که به دنبال جستجوی گنج بودند و خود راشل آن را «تب طلای تربلینکا» نامید. او و همراهانش متوجه شدند که: «همه انواع زباله‌گردها و غارتگران به تعداد زیاد و بیل در دست به اینجا می‌آیند. آنها زمین را حفر، جستجو و غارت می‌کنند؛ آنها به امید تصادفی پیدا کردن حداقل یک سکه یا یک دندان طلا،شن را زیر و رو می‌کنند، بخش‌های اجساد نیمه پوسیده را از خاک، استخوان‌ها و زباله پخش‌شده بیرون می‌کشند…. حتی یک سطح صاف در کل منطقه هم باقی نماند. همه چیز زیر و رو شده و از بین برده شده بود، تل‌های خاک و چاله‌های کوچک. و روی آنها، زیر آنها و بین آنها همه نوع شیء … اما شواهد فیزیکی فقط محدود به اشیاء نبود. با پیش‌روی بیشتر در زمین‌ها روی منطقه‌ای پا گذاشتیم که با استخوان‌های انسان…استخوان‌های پا، استخوان دنده، قطعات ستون فقرات، جمجمه‌های کوچک و بزرگ، کوتاه و بلند، گرد و صاف بذر پاشی شده بود. جمجمه‌ها!»[۴]

دیگر شواهد زمین به‌هم‌خورده، استخوان‌های انسان و خاکستر در تربلینکا:

دادسرای دولت لهستان و کمیسیون اصلی تحقیقات کشتارهای آلمانی‌ها در لهستان، تربلینکا را در نوامبر ۱۹۴۵ بررسی کرد. آنها در گزارش نهایی خود اشاره کردند که چندین گور پیدا کردند که بزرگترین آنها ۶ متر عمق (حدود ۲۰ فوت) بود. در بزرگترین گودال: «…بقایای بی‌شماری از انسان با این خاک‌برداری‌ها در وضعیت پوسیدن، پیدا شدند. خاک شامل خاکسترهای پراکنده در میان شن است…طی خاک‌برداری‌ها، خاک بوی تند سوختگی و گندیدگی می‌داد.»[۸]شن روی مساحت حدود ۲۰,۰۰۰ متر مربع یا حدود ۲۱۵٬۲۷۸ فوت مربع با خاکستر انسان ترکیب شده بود و آن را به رنگ خاکستری و دانه‌ای تغییر داده بود.[۹]

۱۵ سال بعد، یعنی در سال ۱۹۵۹، مارتین گیلبرت، تاریخ‌دان هولوکاست مشهور، از تربلینکا دیدن کرد: «سرانجام، ما به پاکسازی عظیم که از همه طرف به جنگل متراکم محدود بود، رسیدیم. تاریکی و همراه آن خنکی و شبنم سرد فرا می‌رسید. از کامیون به خاک شنی قدم گذاشتم: خاکی که عوض رنگ قهوه‌ای به رنگ خاکستری بود. طبق آنچه حالا می‌دانم غریزی بود، دست خود را در خاک کردم، دوباره و دوباره. خاک زیر پای من زمخت و تیز بود: پر از تکه‌های استخوان.»[۱۰] 

کرگ چگونه تکه‌های استخوان و خاکستر در شن که روی سطح خاک حتی بدون تکنولوژی GPR قابل دیدن بود، را ندیده بود؟

بررسی مدرن اردوگاه مرگ تربلینکا:

کرگ و دوستان انکارکننده او مجبور بودند برای انجام «پژوهش» خود با وسیله GPR مخفیانه به اطراف بروند زیرا از طرف مقامات موزه در تربلینکا مجوز نداشتند. اما، کارولین استردی کولز (Caroline Sturdy Colls)، باستان‌شناس پزشکی قانونی با اجازه مقامات موزه یک مطالعه ۲۰۱۰ انجام داد. او با این مجوز توانست مطالعه خود را به روش علمی انجام دهد و نه اینکه که مخفیانه به اطراف برود و پژوهش خود را به صورت قسمت‌های مجزا انجام دهد. کولز با استفاده از همان وسیله GPR که گویا کرگ استفاده کرد، در وهله اول «تعدادی گودال دفن شده»شناسایی کرده که «از نظر اندازه قابل توجه و بسیار عمیق و یکی به طور خاص ۲۶ در ۱۷ متر [۸۵ در ۵۵ فوت]» هستند. کولز اشاره کرد که:«پنج گودال دیگر با اندازه متعدد و حداقل با این عمق»هم نزدیک گودال بزرگ قرار دارند. «با توجه به اندازه و مکان آنها، دلیل موجه‌ای وجود دارد که بگوییم آنها مناطق دفن هستند.»[۱۱]کولز اثری مربوط به پژوهش خود در تربلینکا منتشر کرده و مورد توجه عموم قرار گرفته است.[۱۲]

کرگ و ادعاهای امروز او:

در سال ۲۰۰۱، یافته‌های کرگ در مقاله‌ای در ژورنال مرور تاریخ، توسط موسسه بازنگری‌های تاریخی، یک سازمان آمریکایی انکارکننده هولوکاست، منتشر شد.[۱۳]کرگ در آن زمان اعلام کرد که یافته‌های او قرار است به فرم کتاب چاپ شوند اما از سال ۲۰۱۴، مقاله یا کتاب دیگری در این مورد وجود نداشته است. [۱۴]حتی کارلو ماتوگنو، انکارکننده ایتالیایی هولوکاست که بودجه پژوهش کرگ را تامین کرد و در این مکان همراه کرگ بود، در فاصله میان این سال‌ها تمایل نداشته که به طور آشکار یافته‌های دروغین کرگ را تأیید کند.

کرگ در کنفرانس‌های انکارکننده هولوکاست در واشینگتون دی.سی در سال ۲۰۰۱ و مسکو در سال ۲۰۰۲ سخنرانی کرد. هر چند که او از طرف حامیانش به عنوان «سخنران محبوب در مورد تربلینکا»[۱۵]توصیف می‌شود اما تنها حضور قابل ذکر اخیر او در کنفرانس انکار هولوکاست ایران در تهران بود.[۱۶]

نتیجه‌گیری:

اصرار کرگ مبنی بر اینکه خاک تربلینکا به‌هم‌ریختگی نداشت، اشتباه است. شواهد عکاسی در مورد وضعیت خاک بعد از بستن اردوگاه وجود دارد. این شواهد نشان می‌دهد که این منطقه پر از چاله، تل شنی و گودال‌های عمیق بود. این تصاویر همچنین استخوان‌ها و بقایای انسانی را نشان می‌دهد که با چشم غیر مسلح نیز دیده می‌شدند.

غیر از این به‌هم‌ریختگی‌های مستند خاک تربلینکا، دادسرای دولت لهستان و کمیسیون اصلی تحقیقات کشتار‌های آلمانی‌ها در لهستان وجود گورهای دسته‌جمعی در تربلینکا در نوامبر ۱۹۴۵ را تأیید کرد. آنها همچنین خاکستر و بقایای انسان را پیدا کردند. در سال ۲۰۱۰، یک مطالعه مجاز با استفاده از یک دستگاه GPR موقعیت تعدادی از گودال‌های بسیار عمیق و وسیع دفن را مشخص کرده است.

یادداشت‌ها

[۱] «در بررسی رادار زمینی تربلینکا اثری از گورهای دسته‌جمعی یافت نشد» در http://www.ihr.org/jhr/v19/v19n3p20_radar.html.

[۲] ریچارد گرگ، «گزارش گرگ ۱۹۹۹ درباره اردوگاه نسل‌کشی تربلینکا» در http://barnesreview.org/wp/archives/280.

[۳] ریچارد گرگ، «گزارش گرگ ۱۹۹۹ درباره اردوگاه نسل‌کشی تربلینکا».

[۴] راشل اوئرباخ در الکساندر دونات، ویراستار، اردوگاه مرگ تربلینکا: یک مدرک مستند (کتابخانه هولوکاست، ۱۹۷۹)، صفحات ۶۹-۷۱.

[۵] تصاویر محل اردوگاه از سال ۱۹۴۵ پشته‌های شن و جنازه‌های یهودیان قتل‌عام شده در تربلینکا که توسط جویندگان گنج آشکار شده‌اند را به طور دقیق نمایش می‌دهد. این تصاویر را می‌توانید در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust_5940.html تماشا کنید. این تصاویر و موارد بیشتر در آرشیوهای موزه ملی جنگجویان محله‌های یهودی‌نشین در اسرائیل (Ghetto Fighters’ House Museum) به نشانی اینترنتی http://gfh.org.il/eng/ وجود می‌باشند.

[۶] «بلزک، سوبیبور، تربلینکا. انکار هولوکاست و عملیات راینهارد. فصل ۷: گورهای دسته‌جمعی (۲)‌. تعداد، ابعاد و محتویات گورهای دسته‌جمعی» در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust_5940.html.

[۷] برای دریافت اطلاعات بیشتر، http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2008/03/gold-rush-in-treblinka.html را ببینید.

[۸]“Protokol czynnosci wykomanych w terenie w toku dochodzenia sadowego w sprawie obozu smierci w Treblince, AIPN NTN 69 مطابق با نقل‌قول ارائه شده در «بلزک، سوبیبور، تربلینکا. انکار هولوکاست و عملیات راینهارد. فصل ۷: گورهای دسته‌جمعی (۲)‌. تعداد، ابعاد و محتویات گورهای دسته‌جمعی» در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust_5940.html‏.

[۹]“Protokol czynnosci wykomanych w terenie w toku dochodzenia sadowego w sprawie obozu smierci w Treblince, AIPN NTN 69 مطابق با نقل‌قول ارائه شده در «بلزک، سوبیبور، تربلینکا. انکار هولوکاست و عملیات راینهارد. فصل ۷: گورهای دسته‌جمعی (۲)‌. تعداد، ابعاد و محتویات گورهای دسته‌جمعی» در http://holocaustcontroversies.blogspot.com/2011/12/belzec-sobibor-treblinka-holocaust_5940.html.

[۱۰] مارتین گیلبرت، هولوکاست: تاریخچه یهودیان اروپا طی جنگ جهانی دوم (هُلت، رینهارت و وینستون، ۱۹۸۵)، پیشگفتار، صفحه ۱۷. 

[۱۱] لی کین، «باستان‌شناس بریتانیایی با یافتن گور دسته‌جمعی در تربلینکا، استدلال انکارکنندگان هولوکاست را به نابودی کشید، Mail Online،‏ ۱۴ آوریل ۲۰۱۳ در http://www.dailymail.co.uk/news/article-2087735/British-archaeologist-discovers-fresh-evidence-mass-graves-World-War-Two-death-camp-Treblinka.html و «تربلینکا: آشکار شدن گورهای مخفی دوران هولوکاست»، BBC News Magazine،‏ ۲۳ ژانویه ۲۰۱۲ در http://www.bbc.co.uk/news/magazine-16657363. (مقاله BBC حاوی نقشه‌های رنگی یافته‌های کول است.)

[۱۲] برای مثال، مقاله الیزابت سووبودا به نام «بیرون آوردن نشانه‌های قساوت از دل خاک در اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها»، Scientific American (آوریل ۲۰۱۶)‏ در https://www.scientificamerican.com/article/unearthing-the-atrocities-of-nazi-death-camps/

[۱۳] «در بررسی رادار زمینی تربلینکا اثری از گورهای دسته‌جمعی یافت نشد» در http://www.ihr.org/jhr/v19/v19n3p20_radar.html.

[۱۴] وب‌سایت دیوید ایروینگ به نشانی http://www.fpp.co.uk/Auschwitz/Treblinka/IHRJ191000.html به استناد «در بررسی رادار زمینی تربلینکا اثری از گورهای دسته‌جمعی یافت نشد»، ژورنال مرور تاریخ، (۳)۱۹ (مه/ژوئن ۲۰۰۰) را ببینید.

[۱۵] «آیا تربلینکا یک اردوگاه مرگ بود» در https://www.ushmm.org/wlc/en/article.php?ModuleId=10005193.

[۱۶] «ایران از یهودی‌ستیزان تندرو در تهران میزبانی می‌کند» در http://archive.adl.org/main_International_Affairs/iran_holocaust_conference.htm?Multi_page_sections=sHeading_3.